नोव्हेंबर 15 – ते पत्र!

“हिज्कीयाने दूतांच्या हातून ते पत्र घेतले आणि वाचले; आणि हिज्कीयाने परमेश्वराच्या घरात जाऊन ते परमेश्वरासमोर पसरविले.” (यशया ३७:१४)

येथील “पत्र” किंवा “संदेश” हा शब्द म्हणजे लिखित संवाद होय. जेव्हा एखादी व्यक्ती दुसऱ्या व्यक्तीस स्वतःहून लिहते, तेव्हा त्याला पत्र म्हणतात. पण जेव्हा एखादी गोष्ट लोकसमूहाला — जसे की मंडळीला किंवा राष्ट्राला — लिहिली जाते, तेव्हा तिला प्रेषितपत्र (Epistle) म्हणतात. प्रेषितपत्र हे सर्वांना कळावे म्हणून लिहिलेले असते, पण एक वैयक्तिक पत्र हे दोन व्यक्तींमधील खाजगी संवाद असतो.

जीवनात काही पत्रे आपल्याला आनंद, प्रोत्साहन आणि बळ देतात. परंतु काही पत्रे द्वेषाने, आरोपांनी किंवा धमकीने भरलेली असतात, जी आपल्या मनात भीती आणि अस्वस्थता निर्माण करतात. काही पत्रे तर स्वाक्षरीशिवाय येतात — खोटी विधानं आणि धमक्या असलेली गुप्त पत्रं. आणि बहुतेक पत्रे उत्तराची अपेक्षा धरूनच लिहिली जातात.

परमेश्वराच्या सेवेत असताना मला अनेकदा सल्ला किंवा मार्गदर्शन मागणारी पत्रे मिळतात. शक्य असल्यास मी प्रार्थना करून परमेश्वराची बुद्धी मागतो आणि उत्तर लिहितो. पण काही पत्रे खोट्या आरोपांनी आणि निंदा करून येतात, जी माणसाचे शांतता आणि आत्मिक स्थैर्य हिरावून घेतात.

कदाचित तुम्हालाही अशी पत्रे आली असतील — धमकीची, अपमानाची, किंवा टीकेची. जेव्हा राजे हिज्कीयाला एक भयानक पत्र मिळाले, तेव्हा तो परमेश्वराच्या मंदिरात गेला, ते पत्र परमेश्वरासमोर पसरविले आणि म्हणाला, “हे परमेश्वरा, आपले कान वाकव आणि ऐक; आपले डोळे उघड आणि पाहा. या गोष्टीस तूच उत्तर दे!” त्याचप्रमाणे, जेव्हा त्रासदायक शब्द तुमच्यापर्यंत पोहोचतात, तेव्हा तुमचे हृदय परमेश्वराच्या पायाशी ओतून टाका. त्याच्या उपस्थितीत जा, त्याच्या वेदीसमोर नतमस्तक व्हा आणि प्रार्थनेत सगळा विषय त्याच्याकडे सादर करा.

काही पत्रे “सैतानाची पत्रे” असेही म्हणता येतील. कारण सैतान देवाच्या मुलांवर दिवस-रात्र आरोप करतो आणि अनेकदा माणसांच्या हृदयांना उत्तेजित करून अशा विनाशक आणि अपकीर्तिक लेखनाला प्रवृत्त करतो. कधी ही वैयक्तिक पत्रे नसतात, पण सार्वजनिक लेख, अहवाल किंवा प्रकाशनांच्या रूपात असतात — जी देवाच्या मुलांची बदनामी करतात आणि ख्रिस्ताच्या नावावर कलंक आणतात. अशा गोष्टी सुवार्तेच्या कार्याला अडथळा आणतात आणि देवाच्या राज्याला हानी पोहोचवतात.

प्रिय देवाचे लेकरू, तू जेव्हा लिहितोस, तेव्हा लक्षात ठेव — तुझे शब्द आणि तुझे पत्र कलवरीवरील प्रेमाचा सुगंध घेऊन जावोत. ख्रिस्ताच्या प्रेमाने लिही. तुझे शब्द जखमी मनांना शांती, धीर आणि दिलासा देवोत. प्रभूने आपल्यावर एक पवित्र जबाबदारी सोपविली आहे — लोकांना त्याच्या येण्यासाठी तयार करण्याची. मग आपले लेखन त्या ध्येयाचे प्रतिबिंब असू दे.

अधिक ध्यानासाठी वचन:

“तुम्ही आमची पत्रे आहात, जी आमच्या अंतःकरणावर लिहिलेली आहेत, आणि सर्व लोकांना ज्ञात व वाचण्यासारखी आहेत.” (२ करिंथ ३:२)