મે 20 – મૌનની શ્રેષ્ઠતા

“સત્ય બોલવાનું હતું પણ હું બોલ્યો નહિ, છાનોમાનો મૂંગો ઊભો રહ્યો; ત્યારે મારી આંતરિક વ્યથા વધી અને મારો શોક વધી ગયો.” (ગીતશાસ્ત્ર 39:2).

એકવાર એક રાજા, તેના શાહી હાથી પર, સંપૂર્ણ વૈભવમાં સવારી કરી રહ્યો હતો. રાજાને તેની સવારી પર જોતાં, એક નાનકડી ચકલીએ તેને મજાકમાં પૂછ્યું: ‘શું તમે મારી પાસે એક પૈસો લેવા માંગો છો?’. રાજાએ ચકલીની અવગણના કરી તેમ છતાં તે રાજાને એ જ પ્રશ્ન પૂછતી રહી.

એક બિંદુથી આગળ, રાજા એટલો ગુસ્સે થયો કે તેણે ચકલીને સિક્કો આપીને તે જગ્યાએથી ભાગી જવા કહ્યું. ચકલીએ પણ તેને સિક્કો આપ્યો અને તરત જ રાજાને શરમાવતા કહેવા લાગી: ‘આ રાજા ભિખારી છે. તેણે મારી પાસેથી ભિક્ષા તરીકે એક પૈસો મેળવ્યો.

રાજા ખૂબ ગુસ્સે થયો અને તેણે તે ચકલીને પકડીને સજા કરવાનો પ્રયાસ કર્યો. તે આમ કરી શકતો ન હોવાથી, તેણે ચકલી પર સિક્કો પાછો ફેંકી દીધો. પણ ચકલી રાજાને શરમાવવામાં અડગ હતી, બૂમ પાડી: ‘આ રાજા કાયર છે. તે મારાથી ડરે છે અને મારા પૈસા મને પરત કરી દીધા છે. રાજા અપમાનિત અને મર્યાદાથી વધુ શરમ અનુભવતો હતો.

જો રાજાએ તે મામૂલી ચકલીની અવગણના કરવાનું ચાલુ રાખ્યું હોત, તો તે તેની પ્રતિષ્ઠા અને સન્માન સાચવી શક્યો હોત.

એકવાર શિમઈ નામનો માણસ રાજા દાઉદને સતત શ્રાપ આપતો હતો. પણ દાઉદે મોં ખોલ્યું નહિ. પછી સરુયાના પુત્ર અબીશાયએ રાજાને કહ્યું, “ત્યારે સરૂયાના પુત્ર અબીશાયે દાઉદને કહ્યું, “માંરા પ્રભુ માંરા રાજા, આપ આ મરેલા કૂતરાં જેવાને શા માંટે આપને શ્રાપ આપવા દો છો? મને જઇને તેનું માંથું ધડથી જુદું કરવાની મંજૂરી આપો. પરંતુ રાજાએ અબીશાય અને તેના ભાઈ યોઆબને કહ્યું, “ઓ સરૂયાના પુત્ર, તને શું થયું છે? જો તેઓને યહોવાએ કહ્યું હોય કે, ‘દાઉદને શ્રાપ આપ,’ તો તમે એને પ્રશ્ર્ન કરવાવાળા કોણ છો? તું આમ શા માંટે કરે છે? અને કયા કારણથી (2 સેમ્યુઅલ 16:9-10). આ શબ્દો સાથે તે પોતાના રસ્તે ચાલ્યો ગયો.

દેવના બાળકો, જ્યારે અન્ય લોકો તમને નિંદા કરે છે અને શ્રાપ આપે છે, અથવા તમારા પર ખોટા આરોપો મૂકે છે, અથવા તમારા વિશે અફવાઓ ફેલાવે છે, જ્યારે તેઓ શરમજનક છે અને તમારી મજાક કરે છે – ક્યારેય તમારું સંયમ ગુમાવશો નહીં અથવા ગુસ્સે થશો નહીં.

તમારી બધી પીડાઓ, ચિંતાઓ અને બોજો દેવના ચરણોમાં નાખો અને મૌન રહો. પ્રભુમાં આનંદ કરો અને તેમની સ્તુતિ કરો. તમારે કદી શરમાવું નહિ.

વધુ ધ્યાન માટે વચન:” મૂર્ખને તેની મૂર્ખતા પ્રમાણે જવાબ ન આપો, નહીં કે તમે પણ તેના જેવા થઇ જાય.” (નીતિવચન 26:4).