মে 12 – ঢাল আৰু পুৰস্কাৰ !

“এইবোৰ ঘটনাৰ পাছত, দৰ্শনযোগে অব্ৰামলৈ যিহোৱাৰ বাক্য আহিল, তেওঁ ক’লে, “হে অব্ৰাম, ভয় নকৰিবা; ময়েই তোমাৰ ঢাল আৰু মহা পুৰস্কাৰস্বৰূপ.” (আদিপুস্তক ১৫:১).

ভয় বিপজ্জনক আৰু নেতিবাচক প্ৰেৰণাদায়ক; আৰু চয়তানৰ নিষ্ঠুৰ অস্ত্ৰ. ভয় হৈছে চয়তানৰ এনে এক কাৰ্য্য যিয়ে আত্মাক ক্লান্ত কৰে. ভয় কেতিয়াও অকলে নাহে. সদায় লগত লৈ আহে বিপদ, অনিশ্চয়তা, আতংক আৰু দুখ.

আমি ভয়ৰ নেতিবাচক প্ৰভাৱৰ কথা কৈ থাকিব পাৰো. ভয়ত শান্তি হেৰুৱাইছে ইমানবোৰ; ভয়ৰ বাবে মানুহৰ স্বাস্থ্য হেৰুৱাই পেলোৱা; আনকি এনেকুৱাও ক্ষেত্ৰ আছে য’ত মানুহে ভয়ৰ বাবে নিজৰ জীৱন শেষ কৰিছে.

ভয়ক কেনেকৈ জয় কৰে? ৰজা দায়ূদৰ অভিজ্ঞতাৰ ভিত্তিত তেওঁৰ পৰ্যবেক্ষণ চাওক. তেওঁ কৈছে: “মই যিহোৱাক বিচাৰিলো, তাতে তেওঁ মোক উত্তৰ দিলে; মোৰ সকলো ভয়ৰ পৰা তেওঁ মোক উদ্ধাৰ কৰিলে.”(গীতমালা ৩৪:৪).

যেতিয়া আপুনি প্ৰভুক বিচাৰে, তেতিয়া তেওঁ আপোনাৰ ওচৰলৈ আহে; আৰু ভয় তোমালোকৰ পৰা পলাই যায়. ভয়ৰ আত্মাই যেতিয়া ঈশ্বৰৰ সান্নিধ্য দেখে, তেতিয়া সূৰ্য্য উদয়ৰ সময়ত নোহোৱা হোৱা শিশিৰৰ দৰে আপোনাৰ পৰা পলাই যায়.

ভয়বোৰ আপোনাৰ পৰা আঁতৰি যোৱাৰ পিছতো আপুনি কেতিয়াও ঈশ্বৰক এৰি দিয়া উচিত নহয়. বহুত আছে, যিয়ে মূৰৰ বিষৰ সময়ত বড়ি ব্যৱহাৰ কৰা সকলৰ দৰে, সমস্যাত পৰিলেহে প্ৰভুক বিচাৰে. আপুনি তেনেকুৱা হোৱা উচিত নহয়; কিন্তু প্ৰভুক আপোনাৰ কাষত ৰাখিব লাগে আৰু তেওঁক সদায় প্ৰেম কৰিব লাগে.

শাস্ত্ৰই কৈছে: “প্ৰেমত ভয় নাই, কিন্তু সিদ্ধ প্ৰেমে ভয়ক দূৰ কৰে; কাৰণ ভয়ৰ সৈতে শাস্তি জড়িত থাকে৷ কিন্তু যি জনে ভয় কৰে, তেওঁ প্ৰেমত সিদ্ধতা লাভ কৰা নাই৷” (১ যোহন ৪:১৮).

আৰু যেতিয়া প্ৰভু আপোনাৰ কাষত থাকে, তেতিয়া আপুনি সাহসেৰে ঘোষণা কৰিব পাৰে: “যিহোৱা মোৰ পক্ষত আছে, মই ভয় নকৰোঁ; মানুহে মোক কি কৰিব পাৰে?” (গীতমালা ১১৮:৬).

ভয়ে মানুহক বান্ধি ৰাখে আৰু দাসত্বত ৰাখে; ই দাসত্বৰ মনোভাৱ. আৰু সেই দাসত্ব আৰু ভয়ৰ আত্মাক ভাঙিবলৈ আপুনি প্ৰভুৰ আত্মাৰে পৰিপূৰ্ণ হোৱা উচিত.

শাস্ত্ৰই কৈছে: “সেয়েহে আপোনালোকে ভয় কৰিবলৈ পুনৰায় দাসত্বৰ আত্মা পাইছে, এনে নহয়; কিন্তু যি আত্মাৰ দ্বাৰা আমি আব্বা, পিতৃ বুলি মাতোঁ, এনে তোলনীয়া পুত্ৰৰ আত্মা পালে.” (ৰোমীয়া ৮:১৫). “কিয়নো ঈশ্বৰে আমাক ভয়ৰ আত্মা দিয়া নাই, কিন্তু শক্তি, c প্ৰেম আৰু সুবুদ্ধিৰ আত্মা দিলে.”(২ তীমথিয় ১:৭).

সদায় পবিত্ৰ আত্মাৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ থাকক. প্ৰভুৱেও আপোনাক তেওঁৰ আত্মাৰে ভৰাই তুলিবলৈ আগ্ৰহী. যি প্ৰভুৱে সকলোকে নিজৰ পূৰ্ণতাৰে ভৰাই দিয়ে, তেওঁ আপোনাৰ পাত্ৰও ভৰাই দিব আৰু তাক দৌৰাই দিব.

ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, যেতিয়া সিদ্ধ বস্তু আহিব, তেতিয়া যি আংশিকভাৱে আছে, সেইখিনি নোহোৱা হ’ব. একেদৰে যেতিয়া পবিত্ৰ আত্মা আপোনাৰ ওপৰত প্ৰবলভাৱে ঢালি দিয়া হ’ব, তেতিয়া ভয়ৰ আত্মাবোৰ আপোনাৰ পৰা পলাই যাব.

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “যেতিয়াই মোৰ ভয় লাগে; তেতিয়াই মই তোমাত ভাৰসা কৰিম.” (গীতমালা ৫৬:৩).