মে 10 – অভিষেক আৰু পবিত্ৰতা !

“তাৰ পাছত মোচিয়ে দ্বিতীয় মতা মেৰটো আনিলে, এইটো অভিষেকৰ মেৰ; হাৰোণ আৰু তেওঁৰ পুত্ৰসকলে সেই মেৰৰ মূৰত হাত দিলে.পাছত তেওঁ হাৰোণৰ পুত্ৰসকলক নিজৰ ওচৰলৈ আনিলে আৰু তেওঁ সেই তেজৰ অলপমান তেওঁলোকৰো সোঁ কাণত, সোঁ হাতৰ বুঢ়া আঙুলিত আৰু সোঁ ভৰিৰ বুঢ়া আঙুলিত লগাই দিলে. তাৰ পাছত অৱশিষ্ট তেজখিনি বেদীৰ চাৰিওফালে ছটিয়াই দিলে.” (লেবীয়া পুস্তক ৮:২২,২৪).

লেবীয়া পুস্তকৰ প্ৰথম খণ্ডত অভিষেকৰ বিষয়ে কোৱা হৈছে আৰু দ্বিতীয় অংশত আমাক পবিত্ৰতাৰ বিষয়ে শিকাইছে, যিটো প্ৰভুৰ বাবে গ্ৰহণযোগ্য. এই দুজনী ইটোৱে সিটোৰ পৰা পৃথক. অভিষেক হৈছে এক কাৰ্য্য; আনহাতে পবিত্ৰতা এটা প্ৰচেষ্টা. অভিষেকেই আৰম্ভণি; আৰু পবিত্ৰতাই শেষ. যেতিয়া আপুনি নিজকে পবিত্ৰ কৰিব, তেতিয়াহে আপোনালোকে নিখুঁত পবিত্ৰতাৰ দিশত আগবাঢ়িব পাৰিব. অভিষেক হৈছে ভেটি আৰু পবিত্ৰতাই তাৰ ওপৰত অট্টালিকাৰ সম্পূৰ্ণতা.

প্ৰভু যীচুৱে আমাক পবিত্ৰ কৰিবলৈ নিজৰ বহুমূলীয়া তেজ ঢালি দিলে. আৰু তেওঁ আমাক পবিত্ৰ আত্মাৰ অভিষেক দিছে, আমাক পবিত্ৰ কৰিবলৈ. আমি এতিয়ালৈকে কৰা সকলো পাপৰ দাগ পৰা শুচি হোৱা উচিত; আৰু আমাক পবিত্ৰ কৰা উচিত যাতে পাপৰ স্বভাৱ আমাৰ ওচৰলৈ নাযায়.

পাপৰ ক্ষমা লাভ কৰা আৰু আমাৰ আত্মাৰ মুক্তি পোৱাটোৱেই হৈছে অভিষেকৰ প্ৰভাৱ. এদিনতে পাপৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাব পাৰি. কিন্তু পবিত্ৰতা হৈছে আজীৱন প্ৰচেষ্টা আৰু অভিজ্ঞতা. পুৰণি নিয়মৰ সময়ত পুৰোহিতসকলে ভেড়াৰ তেজ সোঁ কাণৰ আগত, সোঁহাতৰ বুঢ়া আঙুলিত আৰু সোঁ ভৰিৰ ডাঙৰ ভৰিৰ আঙুলিত লগাইছিল. এইবোৰে কি বুজায়?

প্ৰথমতে সোঁ কাণৰ ডগাত তেজ: কাণত তেজ লগাব লাগে যাতে আপুনি সকলো আন্তৰিকতাৰে ঈশ্বৰৰ বাক্য শুনিব. কাণ দুখন পবিত্ৰ কৰা উচিত. আপুনি ঈশ্বৰৰ মাত শুনা উচিত, এইদৰে কোৱা: “প্ৰভু কোৱা, কিয়নো আপোনাৰ দাসে শুনিছে”.

দ্বিতীয়তে, সোঁহাতৰ বুঢ়া আঙুলিত তেজ: ই আমাৰ হাতৰ কাম আৰু আমাৰ পৰিচৰ্যাক বুজায়. পাঁচনি পৌলে এইদৰে সুধিছিল: “প্ৰভু, আপুনি মোক কি কৰিবলৈ বিচাৰে?” (পাঁচনিৰ কৰ্ম ৯:৬). যদি হাত পবিত্ৰ কৰা হয় তেন্তে সেৱা শক্তিশালী হ’ব.

তৃতীয়তে, সোঁ ভৰিৰ ডাঙৰ ভৰিৰ আঙুলিত তেজ: ভৰি দুখনে শুভবাৰ্তাৰ ঘোষণাক বুজায়. আপুনি যিচয়াৰ লগত যোগ দি কোৱা উচিত: “এইয়া মই! মোলৈ পঠাওক”. শস্য প্ৰচুৰ যদিও শ্ৰমিক কম. শুভবাৰ্তা প্ৰচাৰৰ বাবে আপোনাৰ ভৰি দুখন পবিত্ৰ হওক. আপুনি তেওঁৰ পৰিচৰ্যা কৰিবলৈ বাটত থকা উচিত, ঈশ্বৰৰ প্ৰেমেৰে পৰিপূৰ্ণ.

ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, খ্ৰীষ্টৰ তেজৰ দুৰ্গৰ ভিতৰত সদায় লুকাই থাকক. আপোনাৰ শৰীৰৰ সকলো অংগ ধৰ্ম্মৰ আহিলা হিচাপে প্ৰভুৰ ওচৰত পবিত্ৰ কৰক. প্ৰভু পবিত্ৰ আৰু তেওঁ আপোনাক পবিত্ৰ কৰে. “ এতেকে, হে ভাই সকল, ঈশ্বৰৰ সকলো দয়াৰ দ্বাৰাই মই আপোনালোকক এই মিনতি কৰোঁ যে, আপোনালোকে নিজ নিজ শৰীৰক ঈশ্বৰৰ গ্ৰহণীয়, জীৱিত, আৰু পবিত্ৰ বলি স্বৰূপে উৎসৰ্গ কৰক; এয়েই আপোনালোকৰ যুক্তিসঙ্গত আৰাধনা. “(ৰোমীয়া ১২:১).

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “তেওঁতেই দৃঢ় ৰূপে শিপা ধৰি, তেওঁত গঁথা হৈ, যেনেকৈ শিক্ষা পাইছিল, তেনেকৈ বিশ্বাসত স্থিৰ হৈ থাকক, আৰু ধন্যবাদত উপচি পৰক.” (কলচীয়া ২:৭).