ফেব্ৰুৱাৰী 27 – বিশ্বাস আৰু ভয় !

“ তেতিয়া তেওঁলোকে যীচুৰ ওচৰলৈ গৈ তেওঁক জগাই ক’লে “হে নাথ, হে নাথ, আমি এতিয়া মৰোঁহে.” তেতিয়া তেওঁ সাৰ পাই, বতাহ আৰু পানীৰ ঢৌক ডবিয়ালে; লগে লগে বতাহ আৰু ঢৌ ক্ষান্ত হ’ল আৰু সকলোবোৰ শান্ত হৈ পৰিল.  তেতিয়া যীচুৱে তেওঁলোকক ক’লে, “তোমালোকৰ বিশ্বাস ক’ত?” তেতিয়া তেওঁলোকে ভয়াতুৰ হৈ, বিস্ময় মানি ইজনে সিজনক ক’লে, “এওঁ নো কোন? বতাহ আৰু পানীকো আজ্ঞা দিয়াত সেইবোৰেও এওঁৰ কথা মানে!”(লূক ৮:২৪-২৫).

ভয়ক খেদি পঠোৱাৰ এক ফলপ্ৰসূ উপায় আছে; আৰু সেয়া হৈছে বিশ্বাস. বিশ্বাস হৈছে এক ঐশ্বৰিক শক্তি আৰু শক্তি. আমাৰ প্ৰিয় প্ৰভুৱে বিশ্বাসেৰে সমগ্ৰ বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড সৃষ্টি কৰিছিল. যেতিয়া তেওঁ পুত্ৰ হিচাপে পৃথিৱীলৈ নামি আহিছিল, তেতিয়া তেওঁৰ সকলো মহান কৰ্ম বিশ্বাসৰ ভিত্তিত কৰা হৈছিল.

যীচুৱে কৈছিল, “ তেতিয়া যীচুৱে তেওঁক ক’লে, “যদি পাৰে বুলি ক’লা যে! বিশ্বাস কৰা জনৰ বাবে সকলো সম্ভৱ.”(মাৰ্ক ৯:২৩). “ যীচুৱে তেওঁক ক’লে, “মই জানো তোমাক কোৱা নাছিলো, যদি বিশ্বাস কৰা, তেনেহলে ঈশ্বৰৰ মহিমা দেখিবলৈ পাবা?”(যোহন ১১:৪০).

এবাৰ প্ৰভু যীচুৱে তেওঁৰ শিষ্যসকলৰ সৈতে এখন নাওত উঠিল. আৰু তেওঁ তেওঁলোকক ক’লে, “পাছত এদিন hযীচুৱে শিষ্যবোৰৰ সৈতে এখন নাৱত উঠি, তেওঁলোকক ক’লে, “আহা, আমি সৰোবৰৰ সিপাৰলৈ যাওঁ.” তেতিয়া তেওঁলোকে নাও মেলি সিপাৰলৈ গ’ল.  কিন্তু যাওঁতে যাওঁতে, তেওঁৰ টোপনি আহিল; আৰু সেই সময়তে সৰোবৰত ধুমুহা বতাহ বলিবলৈ ধৰিলে, তাতে ঢৌত পানী সোমাই থকাত, তেওঁলোক সঙ্কটত পৰিল.  তেতিয়া তেওঁলোকে যীচুৰ ওচৰলৈ গৈ তেওঁক জগাই ক’লে “হে নাথ, হে নাথ, আমি এতিয়া মৰোঁহে.” তেতিয়া তেওঁ সাৰ পাই, বতাহ আৰু পানীৰ ঢৌক ডবিয়ালে; লগে লগে বতাহ আৰু ঢৌ ক্ষান্ত হ’ল আৰু সকলোবোৰ শান্ত হৈ পৰিল. ” (লূক ৮:২২-২৪).

“কিন্তু তেওঁ তেওঁলোকক ক’লে, “তোমালোকৰ বিশ্বাস ক’ত?” তেওঁলোকে ভয় খাই আচৰিত হৈ ইজনে সিজনক ক’লে, “এইজন কোন হ’ব পাৰে? কিয়নো তেওঁ বতাহ আৰু পানীকো আজ্ঞা দিয়ে আৰু তেওঁলোকে তেওঁৰ আজ্ঞা পালন কৰে!” (লূক ৮:২৫).

ভয়ক জয় কৰিবলৈ বিশ্বাস থকাটো প্ৰয়োজন. “যি কোনোৱে বিশ্বাস কৰে, তেওঁ খৰখেদাকৈ কাম নকৰে” (যিচয়া ২৮:১৬). যিজনৰ বিশ্বাস আছে, তেওঁ শক্তিশালী হ’ব; সকলো ভয়ংকৰ পৰিস্থিতিৰ বিৰুদ্ধে থিয় দিব; আৰু বিজয়ী হওক.

ভয় এটা নেতিবাচক শক্তি, ইয়াৰ আঁৰত চয়তান আৰু তেওঁৰ স্বৰ্গদূতসকল থিয় হৈ আছে. যিহেতু বিশ্বাস এটা ইতিবাচক শক্তি; আৰু প্ৰভু নিজেই ইয়াৰ আঁৰত থিয় হৈ আছে. যেনে, যেতিয়া প্ৰভুৱে পোহৰ হিচাপে থিয় হয়; চয়তান আন্ধাৰ হিচাপে থিয় হৈ আছে. কিন্তু পোহৰ উদয় হ’লে আন্ধাৰ নিৰ্বাসিত হয়. যেতিয়া ধাৰ্মিকতাৰ সূৰ্য্য উদয় হ’ব, তেতিয়া আন্ধাৰৰ সকলো শক্তি সূৰ্য্য উদয়ৰ সময়ত কুঁৱলীৰ দৰে নোহোৱা হৈ যাব.

আজ্ঞা, “কিন্তু যেতিয়া সেই বাক্য যীচুৰ কাণত পৰিল, তেওঁ নাম-ঘৰৰ অধিকাৰী জনক কলে, “ভয় নকৰিবা; বিশ্বাস মাথোন ৰাখা.” (মাৰ্ক ৫:৩৬, লূক ৮:৫০). যদি কোনো ব্যক্তি বিশ্বাসত দৃঢ় হয়, তেন্তে তেওঁ ভয়ৰ সকলো আত্মাৰ ওপৰত জয় লাভ কৰিব. কিন্তু প্ৰভুৱে সুধিছে, “আপুনি বিশ্বাস কৰেনে?”.

ইব্ৰীসকলৰ ১১ অধ্যায়ত আমি পুৰণি নিয়মৰ পবিত্ৰ লোকসকলৰ শক্তিশালী কৰ্মৰ বিষয়ে পঢ়িবলৈ পাওঁ. ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, আপুনিও ভয়ক জয় কৰি বিজয়ীভাৱে আগবাঢ়ি যোৱা উচিত আছিল.

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “তোমালোকে প্ৰাৰ্থনাৰে বিশ্বাস কৰি যি যি খোজা সকলোকে পাবা.”(মথি ২১:২২)