ছেপ্টেম্বৰ 21 – মুখ নোহোৱা মেৰ!

তেওঁক অত্যাচাৰ কৰা হৈছিল, তথাপি তেওঁ নিজকে নম্ৰ কৰিলে, আৰু তেওঁ নিজৰ মুখ নেমেলিলে; যেনেকৈ কাটিবলৈ নিয়া মেৰ-ছাগ, আৰু যেনেকৈ নোম কাটোতাৰ আগত মেৰ-ছাগে নিজম দি থকে, সেই দৰে তেওঁ নিজৰ মুখক নেমেলিলে।”(যিচয়া ৫৩: ৭)৷

আমাৰ প্ৰভুৰ নীৰৱতা আৰু নম্ৰতাৰ দ্বাৰা আমি যথেষ্ট আপ্যায়িত হৈছোঁ।  আনকি যেতিয়া তেওঁ নিপীড়িত আৰু পীড়িত হৈছিল, তেতিয়াও তেওঁ কেতিয়াও মুখ খুলি নাছিল।  তেওঁ নিজ গোচৰটো আগবঢ়াবলৈ বা তেওঁৰ ধাৰ্ম্মিকতাক প্ৰতিৰোধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা নাছিল।  “তেওঁক অত্যাচাৰ কৰা হৈছিল, তথাপি তেওঁ নিজকে নম্ৰ কৰিলে, আৰু তেওঁ নিজৰ মুখ নেমেলিলে; যেনেকৈ কাটিবলৈ নিয়া মেৰ-ছাগ, আৰু যেনেকৈ নোম কাটোতাৰ আগত মেৰ-ছাগে নিজম দি থকে, সেই দৰে তেওঁ নিজৰ মুখক নেমেলিলে।”(যিচয়া ৫৩: ৭)৷

এজন নিৰ্মাণ কৰ্মী আছিল যিয়ে অলপতে যীচু খ্ৰীষ্টক তেওঁৰ প্ৰভু আৰু ত্ৰাণকৰ্তা হিচাপে গ্ৰহণ কৰিছিল।  এটা ওখ অট্টালিকাত কাম কৰোঁতে, তেওঁ পিছলি পৰিছিল আৰু তাৰ পৰা তললৈ বাগৰি পৰিছিল।  কিন্তু এইটো এটা ডাঙৰ কাকতালীয় ঘটনা আছিল যে তেওঁ অৱতৰণ কৰা ঠাইতে এটা ছাগলী থিয় হৈ আছিল।  যেতিয়া ছাগলীটো পিষ্ট হৈ মৃত্যুমুখত পৰিছিল, নিৰ্মাণ কৰ্মীজন ছাগলীৰ ওপৰত পৰি যোৱাৰ বাবে ৰক্ষা পৰিছিল।

তেওঁ অনুভৱ কৰিছিল যে তেওঁক স্বৰ্গীয় মেষশাবক, প্ৰভু যীচুৰ বাহিৰে আন কোনোৱে ৰক্ষা কৰা নাছিল আৰু প্ৰভুক ধন্যবাদ আৰু প্ৰশংসা কৰিছিল।  এতিয়া আমাৰ হৈ স্বৰ্গীয় মেকুৰীয়ে কি বহন কৰিছিল?  আমি শাস্ত্ৰৰ উল্লেখেৰে সেইবোৰৰ ওপৰত ধ্যান কৰিম।  তেওঁ আমাৰ পাপ বোৰ বহন কৰিছিল (যিচয়া ৫৩: ১২)।    ইয়াৰ দ্বাৰা যিচয়া ভাববাদীয়ে কোৱা এই বচন পূর্ণ হ’ল, “তেৱেঁই আমাৰ দূৰ্বলতা ল’লে আৰু আমাৰ ৰোগৰ ভাৰ বলে।” (মথিউ ৮: ১৭)।  তেওঁ আমাৰ অভিশাপ বোৰ বহন কৰিছিল আৰু আমাৰ বাবে অভিশাপ হৈ পৰিছিল (গালাতীয়া ৩: ১৩)।  আমি তেওঁক চূৰ্ণ-বিচূৰ্ণ কৰিলোঁ।  “কিন্তু আমাৰ বিদ্রোহী কার্যবোৰৰ বাবে তেওঁক খোচা হ’ল, আমাৰ পাপবোৰৰ বাবে গুড়ি কৰা হ’ল”(যিচয়া ৫৩: ৫)৷   তথাপি যিহোৱাই তেওঁক আঘাতপ্রাপ্ত কৰি গুড়ি কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰিলে(যিচয়া ৫৩: ১০)৷

পুৰণি নিয়মত যোচেফলৈ চাওক।  আনকি তেওঁ নিজৰ পোছাক হেৰুৱাব লগা হ’লেও, তেওঁ পাপ কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল আৰু যৌন প্ৰলোভনৰ পৰা পলাই গৈছিল।  অৱশেষত তেওঁৰ পোছাকযোচেফৰ বিৰুদ্ধে তেওঁৰ প্ৰতিদ্বন্দীৰ হাতত প্ৰমাণলৈ পৰিৱৰ্তিত হৈছিল।  যেতিয়া তেওঁ বিদেশত এনে পৰিস্থিতিত ধৰা পৰিছিল, তেতিয়া তেওঁক শ শ মানুহে আক্ৰমণ কৰিছিল।  তথাপিও, তেওঁ নিজৰ গোচৰটো কবলৈ বা নিজকে ৰক্ষা কৰিবলৈ মুখ খোলা নাছিল।  তেওঁ সেই সকলো অধাৰ্ম্মিকতাক নীৰৱে বহন কৰিছিল আৰু ঈশ্বৰৰ সৈতে তেওঁৰ সকলো ধাৰ্ম্মিকতা আৰু ন্যায় কৰিছিল।  আৰু প্ৰভুয়ে তেওঁক ওপৰলৈ তুলি লে।  শাস্ত্ৰত এইদৰে কোৱা হৈছে, “যেতিয়ালৈকে তেওঁ কোৱা বাক্য সিদ্ধ নহয়, তেতিয়ালৈকে যিহোৱাৰ বাক্যই তেওঁক পৰীক্ষা কৰি আছিল।” (গীতমালা ১০৫: ১৯)৷

ঈশ্বৰৰ সন্তান, বহুসময়ত আপোনাৰ হৃদয়ে আনক দোষাৰোপ কৰিব বিচাৰিব পাৰে।  আপোনাৰ ওঁঠবোৰে আপোনাৰ স্থিতি উল্লেখ কৰিব বিচাৰিব পাৰে আৰু আপোনাৰ ধাৰ্ম্মিকতাক প্ৰতিৰোধ কৰিব বিচাৰিব পাৰে।  .

সেই সকলো মুহূৰ্তত, আমাৰ প্ৰভু যীচু খ্ৰীষ্টলৈ চাওঁক আৰু নীৰৱ হৈ থাকিবলৈ শিকক।  যেতিয়া আপুনি নীৰৱ হৈ থাকে, প্ৰভুৱে আপোনাৰ গোচৰটো প্ৰতিৰোধ কৰিব আৰু আপোনাৰ বাবে যুঁজদিব।

অধিক ধ্যানৰ বাবে পদ:”মই কৈছিলোঁ, “মই মোৰ পথত সাৱধানে চলিম; যাতে মোৰ জিভাৰে মই পাপ নকৰোঁ; যেতিয়ালৈকে দুষ্টতা মোৰ আগত থাকে, তেতিয়ালৈকে মোৰ মুখত সোপা দি ৰাখিম।” (গীতমালা ৩৯: ১)