ଜୁନ୍ 29 – ସେ ଯିଏ ତ୍ରିକୋଣୀୟ ଭାବରେ ଗ୍ରାସ କରନ୍ତି!

ସେ ମୃତ୍ୟୁକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଗ୍ରାସ କରିବେ ଏବଂ ପ୍ରଭୁ ପରମେଶ୍ୱର ସମସ୍ତ ମୁଖରୁ ଲୁହ ପୋଛି ଦେବେ;  ସେ ପୃଥିବୀର ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କର ଭର୍ତ୍ସନା କରିବେ.  କାରଣ ପ୍ରଭୁ କହିଛନ୍ତି ”(ଯିଶାଇୟ-୨୫:୨୮)

ମୃତ୍ୟୁ ଶେଷ ନୁହେଁ.  ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଏହାକୁ ‘ବିଶ୍ରାମ’ ବୋଲି କହିଥିଲେ.  ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ମୃତମାନଙ୍କୁ ‘ଶୋଇବା’ ବୋଲି କହିଥିଲେ.  ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁ ଲାଜାରଙ୍କୁ ପୁନରୁ‌ତ୍‌ଥିତ କଲେ;  ସେ ନାଇନ ନଗର ବିଧବା ପୁତ୍ରକୁ ପ୍ରତିପୋଷଣ କଲେ;  ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଦରୁ ଉଠିବା ପରି ସେ ଜାୟରସଙ୍କ ଝିଅକୁ ଜୀବନ୍ତ ଭାବରେ ବଂଚାଇଲେ.

ଏହି ଦୁନିଆର ଲୋକମାନେ ଯେତେବେଳେ ନିଜ ପ୍ରିୟଜନଙ୍କୁ ହରାନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ଅତ୍ୟଧିକ ଦୁଃଖ ଏବଂ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇ ଗତି କରନ୍ତି.   ଏବଂ ସେମାନେ ଅସହ୍ୟ.   କିନ୍ତୁ ଇଶ୍ବରଙ୍କ ସନ୍ତାନମାନେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଯୀଶୁଙ୍କଠାରେ ସାନ୍ତ୍ୱନା ପାଆନ୍ତୁ ଏବଂ ନିଜ ପ୍ରିୟଜନଙ୍କୁ ପୁନର୍ବାର ଦେଖିବା ଆଶାରେ ନିଜକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦିଅନ୍ତୁ.   ଖ୍ରୀଷ୍ଟିଆନ ଧର୍ମରେ, ପୁନରୁତ୍ଥାନର ଆଶା ଅଛି.

ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଏହି ପୃଥିବୀକୁ ଆସିବାର ଏକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥିଲା ମୃତ୍ୟୁକୁ ଜୟ କରିବା ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁ ଭୟରେ ବଞ୍ଚୁଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିବା.   ଆମର ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁ କହିଛନ୍ତି: “ମୁଁ ପୁନରୁତ୍ଥାନ ଓ ଜୀବନ.  ଯିଏ ମୋ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ କରେ, ଯଦିଓ ସେ ମରିପାରେ, ସେ ବଞ୍ଚିବ.  ଏବଂ ଯିଏ ମୋ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ କରେ, ସେ କଦାପି ମରିବ ନାହିଁ.  ଆପଣ ଏହା ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି କି? ”  (ଯୋହନ-୧୧:୨୫:୨୬).

ଶାସ୍ତ୍ର କୁହେ ଯେ ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁ ଆମ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁର ସ୍ୱାଦ ଚାଖିଲେ.   “କିନ୍ତୁ ଆମ୍ଭେମାନେ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଦେଖୁ, ଯିଏ ସ୍ୱର୍ଗଦୂତମାନଙ୍କଠାରୁ ଟିକିଏ କମ୍ ହୋଇଥିଲେ, ମୃତ୍ୟୁର ଦୁଃଖ ପାଇଁ ଗୌରବ ଓ ସମ୍ମାନର ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧିଥିଲେ, ଯେପରି ସେ ଇଶ୍ବରଙ୍କ ଅନୁଗ୍ରହରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁର ସ୍ୱାଦ ପାଇପାରିବେ” (ଏବ୍ରୀ-୨:୯).

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦ୍ୱିତୀୟ ଆଗମନରେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କଠାରେ ମୃତମାନେ ପ୍ରଥମେ ପୁନରୁ‌ତ୍‌ଥିତ ହେବେ.  ତା’ପରେ ଆମ୍ଭେମାନେ ଜୀବିତ ଓ ଜୀବିତ ରହି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବାୟୁରେ ଭେଟିବା ପାଇଁ ମେଘରେ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଯିବା (୧ଥେସଲନୀକୀୟ-୪:୧୬).   “ଅତଏବ, ଯେତେବେଳେ ଏହି ଦୁର୍ନୀତିଗ୍ରସ୍ତ ଅନାବଶ୍ୟକତା ପରିଧାନ କରେ, ଏବଂ ଏହି ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଅମରତ୍ୱକୁ ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ କରେ, ସେତେବେଳେ ଲେଖା ଯାଇଛି ଯେ,“ ମୃତ୍ୟୁ ବିଜୟରେ ଗିଳି ଗଲା ”(୧ କରିନ୍ଥୀୟ-୧୫:୫୪).

ଆମର ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁ ମୃତ୍ୟୁ, ପାତାଳ ଏବଂ ଶୟତାନକୁ ପରାସ୍ତ କଲେ.  ସେ ମୃତ୍ୟୁ ଏବଂ ଅଧଲୋକର ଚାବି ଧରିଛନ୍ତି, ଯେହେତୁ ସେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁରୁ ପୁନରୁତ୍ଥିତ ହେଲେ.   , ସେ ମୃତ୍ୟୁ ଏବଂ ଅଧଲୋକର ଚାବି ଧରିଛନ୍ତି (ପ୍ରକାଶିତ ବାକ୍ୟ-୧:୧୮).  ତେଣୁ, ଆମେ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଭୟ କରୁନାହୁଁ.   ଆମେ ସାହସର ସହିତ ମୃତ୍ୟୁ ମେରୁଦଣ୍ଡକୁ ଧକ୍କା ଦେଇ ପଚାରିପାରିବା, “ହେ ମୃତ୍ୟୁ, ତୁମର ଦାଗ କେଉଁଠାରେ?   ହେ ପାତାଳ ତୁମର ବିଜୟ କେଉଁଠାରେ? ”  (୧ କରିନ୍ଥୀୟ-୧୫:୫୫).

ଯୀଶୁ ମୃତ୍ୟୁ ଛାୟା ଉପତ୍ୟକା ଦେଇ ଗଲେ.  ସେ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ପିତାଙ୍କ ହସ୍ତରେ ସମର୍ପଣ କଲେ.  ତୃତୀୟ ଦିନରେ ସେ ଜୀବିତ ହୋଇ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଜୟ କଲେ ଏବଂ ପୁନରୁତ୍ଥାନର ପ୍ରଥମ ଫଳ ହେଲେ.   ସେ ଆନନ୍ଦରେ ଘୋଷଣା କରନ୍ତି, “ମୁଁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ବଞ୍ଚେ” (ଦ୍ୱିତୀୟ ବିବରଣ-୩୨:୪୦).

ମୃତ୍ୟୁ ଏହି ଦୁନିଆର ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ତିକ୍ତ ଏବଂ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ ଅଟେ.  କିନ୍ତୁ ଆମ ପାଇଁ ଏହା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ରହିବା ଏକ ସୁନ୍ଦର ସେତୁ ଭାବରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରେ.   ଏହା ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଶିଡ଼ି ଯାହା ପୃଥିବୀ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯାଏ.

ଅଧିକ ଧ୍ୟାନ କରିବା ପାଇଁ    ”(ଗୀତସଂହିତା-୨୩:୬)“ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଉତ୍ତମତା ଏବଂ ଦୟା ମୋ ଜୀବନର ଦିନସାରା ଅନୁସରଣ କରିବ;  ଏବଂ ମୁଁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଗୃହରେ ଚିରକାଳ ବାସ କରିବି ”