ডিচেম্বৰ 14 – সাৰ পাই থকা !

“হে মোৰ ৰজা, মোৰ ঈশ্বৰ, তুমি মোৰ কাতৰোক্তিৰ স্বৰ শুনা; কিয়নো মই তোমাৰ ওচৰতে প্ৰাৰ্থনা কৰিছোঁ.” (গীতমালা ৫:২).

সজাগ হওক আৰু প্ৰাৰ্থনা কৰক. আৰু প্ৰভুৱে নিশ্চয় সেই প্ৰাৰ্থনাবোৰৰ উত্তৰ দিব; আৰু তোমাৰ আত্মাত জাগৰণ প্ৰদান কৰিব.

প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ আপোনাৰ হৃদয়ত সদায় এটা বোজা থাকিব লাগে; আপোনাৰ সকলো ইন্দ্ৰিয়ই আপোনাক অহৰহ প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ লৈ যাব লাগে. যেতিয়া আপুনি পৰিয়ালত কিছুমান ভুল কাম ঘটি থকা দেখিছে; বা যেতিয়া পৰিয়ালটো দুখজনক ঘটনাই আগুৰি থাকে, তেতিয়া আপুনি প্ৰভুৰ চৰণত দৌৰি প্ৰাৰ্থনা কৰিব লাগে. প্ৰভুৰ চৰণত নিজৰ হৃদয় ঢালি প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ শিকিব লাগে.

আপুনি হয়তো টাচ-মি-নট বা শ্বেম গছটো দেখিছে. ই ইমানেই অতি সংবেদনশীল, যে আঙুলিৰ মৃদু স্পৰ্শ কৰিলেও ইয়াৰ পাতবোৰ কুটিল হৈ বন্ধ হৈ যাব. যিচয়া ভাববাদীৰ প্ৰাৰ্থনা জীৱন সংবেদনশীল আছিল. সেইবাবেই উজ্জিয়াৰ ৰজা মৃত্যুৰ সময়ত তেওঁ পোনে পোনে ঈশ্বৰৰ মন্দিৰলৈ গ’ল; প্ৰাৰ্থনা কৰিলে; আৰু প্ৰভুৰ সন্মুখত অপেক্ষা কৰিলে. আৰু তেওঁ স্বৰ্গৰ দৰ্শন লাভ কৰিলে.

যেতিয়া মই কওঁ, ‘সজাগ হৈ প্ৰাৰ্থনা কৰক’, তেতিয়া ইয়াৰ অৰ্থ এইটো নহয়, যে আপুনি একেবাৰেই শুব নালাগে. মানুহৰ বাবে টোপনি অতি প্ৰয়োজনীয়. প্ৰভুৱে ৰাতি সৃষ্টি কৰিছে, যাতে মানুহে এদিনৰ কষ্টৰ পিছত জিৰণি ল’ব পাৰে, আৰু সতেজ হ’ব পাৰে. প্ৰভুৱে ভালপোৱাসকলক টোপনি দিয়ে.

কিন্তু আত্মাত সতৰ্ক হোৱাটো প্ৰয়োজন. ‘মই শুই শুইছিলো কিন্তু মোৰ হৃদয় জাগ্ৰত আছিল’ বুলি কোৱাৰ অভিজ্ঞতা আপোনাৰ থাকিব লাগে. আপোনাৰ আত্মাত জাগৰণ থাকিলেহে প্ৰভুৱে দুৱাৰত টোকৰ পৰা শুনিব পাৰিব. তেওঁ আপোনাৰ লগত কিছুমান অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয় আপোনাৰ লগত শ্বেয়াৰ কৰিব বিচাৰে; আৰু আপোনালোকক কিছুমান প্ৰকাশ আৰু দৰ্শন প্ৰদান কৰিবলৈ. প্ৰভুৰ মাত শুনিবলৈ তোমাৰ আত্মা সদায় সজাগ আৰু সজাগ হৈ থাকক.

আপুনি শুই থকাৰ সময়ত আপোনাৰ বিৰোধীয়ে আপোনাৰ বিৰুদ্ধে পৰিকল্পনা কৰিব পাৰে; বা তোমালোকৰ বিৰুদ্ধে বেয়া কাম কৰাৰ উদ্দেশ্যেৰে যাদুকৰৰ ওচৰলৈ যাওক. যদিও আপুনি সেই বিষয়ে সচেতন নহয়, পবিত্ৰ আত্মাই সেই কথা জানে; যেনেকৈ তেওঁ কেতিয়াও টোপনি নাহে আৰু শুই নাথাকে. আৰু তেওঁ তোমালোকৰ আত্মাত জাগৰণ দিব; আৰু উঠি প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ আপোনাৰ হৃদয়ত এটা বোজা ৰাখক.

আৰু সেই সময়ত যদি আপুনি প্ৰাৰ্থনাত চেষ্টা কৰে, তেন্তে প্ৰভুৱে আন্ধাৰৰ সকলো শক্তি ভাঙি পেলাব; চয়তানৰ সকলো দুষ্ট পৰিকল্পনা ভাঙি পেলাওক; আৰু তোমালোকক জয় প্ৰদান কৰা. আপোনাৰ বিৰুদ্ধে গঠিত কোনো অস্ত্ৰই লাভৱান নহ’ব. আপোনাক ভালপোৱাজনৰ মাত শুনিবলৈ আপুনি সতৰ্ক হোৱাটো প্ৰয়োজন.

শুই উঠাৰ আগতে প্ৰাৰ্থনা কৰাটো, আৰু প্ৰভুৰ নিস্তব্ধ সৰু মাতটোৰ বাবে অপেক্ষা কৰাটো এটা ডাঙৰ অভিজ্ঞতা. আৰু যেতিয়া আপুনি সেই ধৰণে প্ৰাৰ্থনা কৰে, “তুমি ৰাতিৰ আতঙ্কলৈ; আৰু দিনত উড়ি অহা কাঁড়লৈ ভয় নকৰিবা.  অন্ধকাৰত ঘূৰি ফুৰা মহামাৰীলৈ নাইবা দুপৰীয়া সময়ত অহা ধ্বংসকাৰী আঘাতলৈ তুমি ভয় নকৰিবা.” (গীতমালা ৯১:৫-৬).

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “সেয়ে তোমালৈ কোনো বিপদ নঘটিব; আৰু তোমাৰ তম্বুৰ ওচৰলৈ কোনো দুখ-কষ্ট নাহিব.” (গীতমালা ৯১:১০).