ছেপ্টেম্বৰ 15 – উঠিবলৈ আমন্ত্ৰণ!

“তেতিয়া যীচুৱে থমকি ৰৈ তেওঁক মাতি আনিবলৈ আজ্ঞা দিলে৷ তেতিয়া লোক সকলে সেই অন্ধক ক’লে- “ভয় নকৰিবা, উঠা! তেওঁ তোমাক মাতিছে.” (মাৰ্ক ১০:৪৯).

বাটৰ কাষত বহি থকা বাৰ্টিমিয়ায়ে প্ৰথমে নিজৰ এলাহৰ পৰা উঠিব লাগে. ধূলিময় মাটিৰ পৰা, আৰু ভিক্ষাৰ অৱস্থাৰ পৰা উঠিব লাগে. তেওঁ নিজৰ অন্ধতাৰ পৰা উঠিব লাগে.

আমাৰ প্ৰভুৱে আমাকো আমাৰ ক্লান্তিৰ পৰা উঠিবলৈ মাতিছে; ধূলি জোকাৰি আমাৰ ডেউকা উৰুৱাই ঈগলৰ দৰে আকাশত উৰি যাওক; উঠি তেওঁ আমাৰ বাবে জমা কৰি ৰখা উপহাৰ আৰু শক্তি লাভ কৰিবলৈ.

যেতিয়া উচ্ছেদ পুত্ৰৰ জ্ঞান আহিল, তেতিয়া তেওঁ ক’লে, ‘মই উঠি মোৰ পিতৃৰ ওচৰলৈ যাম’ আৰু তেওঁ বাটত আগবাঢ়ি গ’ল” (লূক ১৫:১৮-১৯). গাহৰিৰ পৰা উঠি আহিব লগা হ’ল; আৰু তেওঁৰ সংসাৰিক কামনাৰ পৰা. আৰু তেওঁ দয়ালু প্ৰভু যীচুৰ ওচৰলৈ আহিবলৈ উঠিবলগীয়া হ’ল.

প্ৰভু যীচুৱে কেৱল হেৰুৱা লোকক বিচাৰি আৰু ৰক্ষা কৰিবলৈ পৃথিৱীলৈ নামি আহিছিল. আজি তুমি পাপৰ বোজা আৰু দুখৰ তলত কষ্ট পাইছা; অভিশাপ আৰু ৰোগৰ পৰা? প্ৰভুৱে তেওঁৰ দুয়োখন বাহু আগবঢ়াই কৈছে, “আৰু যি মোৰ ওচৰলৈ আহিব মই তেওঁক কেতিয়াও বাহিৰ কৰি নিদিওঁ” (যোহন ৬:৩৭).

প্ৰভুৱে আধ্যাত্মিক জীৱনত টোপনি যোৱা সকলোকে, উঠিবলৈ মাতিছে. শুই থকাৰ কি লাভ, যেতিয়া শুভবাৰ্তাক জৰুৰীতাৰে প্ৰচাৰ কৰাটো প্ৰয়োজন? শাস্ত্ৰই কৈছে, “আমি দিন থাকোতেই মোক পঠোৱা জনৰ কৰ্ম কৰিব লাগে. ৰাতি হৈ আহিছে, তেতিয়া কোনেও কৰ্ম কৰিব নোৱাৰিব.”(যোহন ৯:৪).

শাস্ত্ৰতো কৈছে, “কিয়নো পোহৰতে সকলো স্পষ্ট হৈ পৰে. সেই বাবে কোৱা হৈছে: “হে টোপনিওৱা জন সাৰ পোৱা আৰু মৃত লোক সকলৰ মাজৰ পৰা উঠা; তাতে আপোনালোকৰ ওপৰত খ্ৰীষ্টই পোহৰ দিব.” (ইফিচীয়া ৫:১৪). টোপনিৰ বাবেই চিমচোনে নিজৰ শক্তি হেৰুৱাই পেলালে. ইউটিকাচ, তৃতীয় মহলাৰ পৰা তললৈ পৰি মৃত অৱস্থাত তুলি লোৱা হ’ল, কাৰণ তেওঁৰ গভীৰ টোপনি আছিল. ভাববাদী যোনাক টোপনিৰ পৰা জগাই তুলিলে আৰু জাহাজত থকা অনা-ইহুদীসকলে তেওঁক প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ মাতিলে. ভাববাদী এলিয়াক এজন স্বৰ্গদূতে টোপনিৰ পৰা জগাই তুলিছিল, খাদ্য ল’বলৈ আৰু শক্তি ঘূৰাই পাবলৈ. আপুনি বহু দূৰলৈ যাব লাগিব, আৰু প্ৰভুৱে আপোনাৰ যোগেদি ডাঙৰ ডাঙৰ কাম কৰিব. সেয়ে টোপনিৰ পৰা উঠি উঠক.

প্ৰভুৱেও নিজৰ কইনাক ‘উঠা’ কৰিবলৈ মাতিছে. “ মোৰ প্ৰিয়ই মোক ক’লে, “হে মোৰ প্ৰিয়া, উঠা; হে মোৰ সুন্দৰী, আহাঁ.  চোৱা, শীতকাল গ’ল, বর্ষাও শেষ হৈ গুছি গ’ল.ডিমৰু গছৰ কেঁচা গুটি পকিবলৈ ধৰিছে, দ্ৰাক্ষালতাই ফুল ধৰি সুঘ্ৰাণ বিতৰণ কৰিছে. হে মোৰ প্ৰিয়া, উঠা; হে মোৰ সুন্দৰী, আহাঁ.“(পৰম গীত ২:১০-১১, ১৩). ঈশ্বৰৰ সন্তান, প্ৰভুৰ দিনৰ চিনবোৰ সকলোতে প্ৰত্যক্ষ কৰিব পৰা গ’ল. সকলো ভৱিষ্যদ্বাণী সম্পন্ন হৈছে. আমি সকলোৱে উঠি গৈ আমাৰ প্ৰভুক লগ কৰিবলৈ আগবাঢ়ি যাম নেকি?