অক্টোবৰ 04 – মাউন্ট ৰেফিডিম!

“সেয়ে মোচিয়ে যিহোচূৱাক ক’লে, “কিছুমান লোকক মনোনীত কৰি বাহিৰলৈ ওলাই গৈ, অমালেকৰ সৈতে যুদ্ধ কৰক। কাইলৈ মই ঈশ্বৰৰ লাখুটি হাতত লৈ পৰ্ব্বতৰ ওপৰত থিয় হ’ম।” (যাত্ৰাপুস্তক ১৭: ৯)৷

ইস্ৰায়েলসকলে মিচৰৰ পৰা আঁতৰি যোৱাৰ পিছত অৰণ্যৰ মাজেৰে, প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া ভূমিৰ ফালে যাত্ৰা কৰি আছিল।  সেই সময়ছোৱাতে আমালেকীয়সকলে হঠাতে তেওঁলোকৰ বিৰুদ্ধে আহিছিল, যাৰ একমাত্ৰ উদ্দেশ্য আছিল ঈশ্বৰে প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া দেশ গাখীৰ আৰু মৌৰ দেশউত্তৰাধিকাৰী হোৱাত ঈশ্বৰৰ সন্তানক বাধা দিয়া।

‘আমালেকীয়’ শব্দটোৰ অৰ্থ হৈছে ‘মাংস’, আৰু তেওঁলোকেই তেওঁলোকৰ শাৰীৰিক শক্তিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে, আৰু মাংসৰ আকাংক্ষা আৰু কামনা অনুসৰি জীয়াই থাকে।  এজন ব্যক্তিৰ শৰীৰে তেওঁৰ আত্মাৰ বিৰুদ্ধে চেষ্টা কৰে আৰু আত্মাই মাংসৰ বিৰুদ্ধে চেষ্টা কৰে।  আত্মাই সঁচাকৈয়ে ইচ্ছুক, কিন্তু মাংস দুৰ্বল।   মানুহ হলেও সেই ল’ৰা বনৰীয়া গাধৰ দৰে হ’ব। সি তাৰ সকলো ভাইৰ বিৰুদ্ধে শত্রুভাৱ কৰিব আৰু সকলো মানুহেও তাক শত্রু জ্ঞান কৰিব; সি নিজৰ ভাইসকলৰ দেশৰ কাষত বাস কৰিব।”

(আদিপুস্তক ৩৬: ১২)৷  তেওঁ এডমৰ প্ৰভু হৈছিল।  যদিও তেওঁলোক অব্ৰাহামৰ বংশধৰ আছিল, তথাপিও তেওঁলোকে প্ৰভুক আঁকোৱালি লোৱা নাছিল।  তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ শাৰীৰিক শক্তিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিছিল আৰু তেওঁলোকৰ মাংসৰ আকাংক্ষাত বাস কৰিছিল।  যেতিয়া মোচিয়ে আমালেকীসকলৰ ফালে চাইছিল, যিসকলে তেওঁলোকৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ তৈয়াৰ কৰিছিল, তেতিয়া তেওঁ যিহোচূৱাক এইদৰে কৈছিল: (যাত্ৰাপুস্তক ১৭: ৯- ১১)৷

এতিয়া চিন্তা কৰিবলগীয়া গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰশ্নটো হৈছে: শেষত কি বিজয়ী হ’ব আৰু বিজয়ী হ’ব?  এইটো মাংস হ’ব নে আত্মা?  কোনে অতিক্ৰম কৰিব – সেয়া প্ৰভু হওঁক বা চয়তান হওঁক, বিৰোধী হওঁক?  অৱশেষত পাহাৰৰ ওপৰত থকা মোচিৰ হাত বিৰাজ কৰিলে।  যিহোচূৱাৰ শক্তি বা যুদ্ধৰ কৌশল ই মাটিত নাছিল, কিন্তু পাহাৰৰ শীৰ্ষত থকা মোচিৰ আত্মাৰ শক্তিয়ে জয় নিৰ্ধাৰণ কৰিছিল।  “(জখৰিয়া ৪: ৬)৷

ঈশ্বৰৰ সন্তান, পৰ্বতৰ শীৰ্ষঅভিজ্ঞতালৈ আহক। ” তোমালোকে পবিত্ৰ স্থানৰ ফাললৈ নিজৰ নিজৰ হাত তুলি যিহোৱাৰ ধন্যবাদ কৰা।(গীতমালা ১৩৪: ২)।  “মোৰ ইচ্ছা এয়ে যে, সকলো ঠাইতে পুৰুষ সকলে ক্ৰোধ আৰু বাদ-বিবাদৰ মনোভাৱ নাৰাখি পবিত্ৰ হাত দাঙি প্ৰাৰ্থনা কৰক,(১ তীমথিয় ২: ৮)৷   সেয়ে মোচিয়ে যিহোচূৱাক ক’লে, “কিছুমান লোকক মনোনীত কৰি বাহিৰলৈ ওলাই গৈ, অমালেকৰ সৈতে যুদ্ধ কৰক। কাইলৈ মই ঈশ্বৰৰ লাখুটি হাতত লৈ পৰ্ব্বতৰ ওপৰত থিয় হ’ম।” (যাত্ৰাপুস্তক ১৭: ৯)৷

আজিও প্ৰভুয়ে তেওঁৰ দণ্ডটো আপোনাৰ হাতত দিছে।  আৰু সেয়া হৈছে তেওঁৰ পবিত্ৰ শব্দ – পবিত্ৰ বাইবেল।  আপুনি কেৱল বাইবেলৰ প্ৰতিটো পদ পঢ়িব নালাগে, কিন্তু সেইবোৰক আপোনাৰ হৃদয়ত গভীৰভাৱে আভ্যন্তৰীণ কৰা উচিত।  আপুনি ঈশ্বৰৰ বাক্যক জয়ৰ বেনাৰ হিচাপে তুলি লোৱা উচিত।   আপুনি বিজয়েৰে ঘোষণা কৰা উচিত যে ঈশ্বৰ হৈছে আপোনাৰ যিহোৱা নিচি – আপোনাৰ বিজয়ৰ বেনাৰ।  যেতিয়া আপুনি প্ৰভু, তেওঁৰ শক্তিশালী নাম আৰু তেওঁৰ পবিত্ৰ শাস্ত্ৰ কঢ়িয়াই আনিব, তেতিয়া প্ৰভুনিজে আপোনাৰ যুঁজত যুঁজিব আৰু আপোনাক বিজয় প্ৰদান কৰিব।

অধিক ধ্যানৰ বাবে শ্লোক; “এইদৰে হাত দাঙি মোচিৰ হাত ভাগৰি পৰিল, তেতিয়া হাৰোণ আৰু হূৰে এচটা শিল আনি, তেওঁ বহিবৰ কাৰণে তেওঁৰ তলত হ’ল। সেই একে সময়তে হাৰোণ আৰু হূৰে, এজনে এফালে, আৰু আনজনে আন ফালে তেওঁৰ হাত দুখন ধৰি দাঙি ৰাখিলে। সেয়ে বেলি মাৰ নোযোৱালৈকে মোচিৰ হাত থিৰে থাকিল।  তেতিয়া যিহোচূৱাই অমালেকৰ লোকসকলক তৰোৱালেৰে পৰাজয় কৰিলে।(যাত্ৰাপুস্তক ১৭: ১২- ১৩)