মে 10 – যিসকলে মহামান্যতা সংৰক্ষণ নকৰে!

” হে ৰূবেণ, তুমি মোৰ জ্যেষ্ঠ পুত্ৰ, মোৰ বল, আৰু মোৰ শক্তিৰ প্ৰথম ফল;তুমি মৰ্যদাত লক্ষণীয় আৰু পৰাক্ৰমত লক্ষণীয়,।(আদিপুস্তক ৪৯: ৩)৷

ৰূবেনৰ জন্ম মহানতাৰে হৈছিল।  যিহেতু তেওঁ যাকোবৰ সকলো পুত্ৰৰ মাজত প্ৰথম জন্ম হৈছিল, সেয়েহে প্ৰথম সন্তান হিচাপে তেওঁৰ জন্মৰ অধিকাৰ আছিল।  আমাৰ ঈশ্বৰ, যাক অব্ৰাহাম, ইচহাক আৰু যাকোবৰ ঈশ্বৰ বুলি কোৱা হয়, তেওঁক ৰূবেনৰ ঈশ্বৰ বুলিও কোৱা উচিত আছিল।

হিব্ৰু ভাষাত ‘ৰুবেন’ শব্দটোৰ অৰ্থ হৈছে ‘চাওক, এজন পুত্ৰ’।  আৰু তামিলভাষাত, ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে ‘যি ধুনীয়া’।  কিন্তু যিহেতু তেওঁ কামনাৰে ভস্মীভূত হৈছিল আৰু তেওঁৰ দেউতাকৰ উপপত্নীৰ সৈতে শুৱাই ছিল, তেওঁ সকলো মহামান্য ব্যক্তিক হেৰুৱাইছিল যিবোৰ তেওঁৰ অধিকাৰআছিল।

তেওঁ কেৱল মহামান্য ব্যক্তিসকলক হেৰুৱাই নিছিল কিন্তু তেওঁৰ দেউতাকৰ অভিশাপ তেওঁৰ ওপৰত আহিছিল।  যাকোবে তেওঁৰ পুত্ৰক শেষ কথাকোৱাত ৰূবেনক এইদৰে কৈছিল: “তুমি উতলা পানীৰ নিচিনা হোৱা বাবে তোমাৰ প্ৰাধান্যতা নাথাকিব; কিয়নো তুমি নিজ পিতৃৰ শোৱা বিচনালৈ উঠি গৈছিলা। তেতিয়া তুমি অপবিত্ৰ কৰ্ম কৰিছিলা। সি মোৰ শয্যালৈ উঠি গৈছিল।” (আদিপুস্তক ৪৯: ৪)৷

এনে বহুতো লোক আছে যিয়ে তেওঁলোকৰ মহামান্যতাক সংৰক্ষণ নকৰে, তেওঁলোকক প্ৰভুৰ দ্বাৰা অনুগ্ৰহ কৰি প্ৰদান কৰা হয়।  শাস্ত্ৰত এইদৰেও উল্লেখ কৰা হৈছে: “আৰু যি স্বৰ্গৰ দূত সকলে নিজৰ আধিপত্য নাৰাখি, নিজ বাসস্থান ত্যাগ কৰিলে, তেওঁলোকক তেওঁ মহা-দিনৰ সোধ-বিচাৰৰ অৰ্থে, অনন্ত দণ্ডৰ বন্ধনেৰে বান্ধি অন্ধকূপৰ অধীনত ৰাখিলে।” (যিহূদা ১: ৬)৷  স্বৰ্গদূতসকলে তেওঁলোকৰ গৌৰৱৰ বাবে তেওঁলোকৰ গৌৰৱ হেৰুৱাইছিল।  ইস্ৰায়েলৰ বিচাৰ কৰা চেমচনে ব্যভিচাৰৰ বাবে নিজৰ গৌৰৱ হেৰুৱাইছিল।

ৰজা চলোমনে মহামান্য ব্যক্তিত্ব হেৰুৱাইছিল কিয়নো তেওঁ বিপথগামী হৈ উচ্চ স্থান নিৰ্মাণ কৰিছিল আৰু আন দেৱতাসকলৰ ওচৰত বলিদান দিছিল।  গেহাজি আৰু জুডাছ ইস্কাৰিয়টে তেওঁলোকৰ লোভৰ বাবে তেওঁলোকৰ গৌৰৱ হেৰুৱাইছিল।

ঈশ্বৰৰ সন্তান, এই সকলোবোৰ উদাহৰণ শাস্ত্ৰত লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে, আপোনাক উপদেশ দিবলৈ আৰু সতৰ্ক কৰিবলৈ, যেতিয়া আপুনি এই শাস্ত্ৰৰ অংশবোৰ পঢ়িব, তেতিয়া আপুনি ঈশ্বৰৰ ভয়ত ভৰি পৰিব পাৰে।  আপুনি যিকোনো মূল্যত আপোনাৰ মহামান্যতা সংৰক্ষণ কৰিবলৈ এক দৃঢ় সংকল্প লোৱা উচিত।  আমি শুনিছোঁ যে ঈশ্বৰৰ বহুতো সেৱক তেওঁলোকৰ মহিমাৰ পৰা তললৈ নামি আহিছে, কেৱল তেওঁলোকৰ সাংসাৰিক আকাংক্ষাৰ বাবে।  পাপ, মুক্তি, অভিষিক্ত আৰু চিৰন্তন জীৱনৰ পূৰ্বৰ গৌৰৱ আৰু মহানতা কেতিয়াও হেৰুৱাব নালাগে।

শাস্ত্ৰত এইদৰে কোৱা হৈছে: “তেওঁৰ পৰা তোমাৰ পথ দূৰত ৰাখা; তেওঁৰ ঘৰৰ দুৱাৰৰ ওচৰলৈ নাযাবা।তোমাৰ সম্পত্তি অচিনাকী লোকে ভোগ কৰিব; আৰু তোমাৰ পৰিশ্ৰমৰ ফল অচিনাকী লোকৰ ঘৰলৈ যাব।” (হিতোপদেশ ৫: ৮- ১০)৷

ইয়াৰ উপৰিও ধ্যান ৰখাৰ বাবে পদ: “এজনে কৈছে, “কান্দা।” আন এজনে উত্তৰ দিছে, “মই কিয় কান্দিম?” সকলো মাংসই তৃণ হ’য়, আৰু তেওঁৰ সকলো বিশ্ৱাসযোগ্য চুক্তি পথাৰৰ ফুলৰ দৰে।” (যিচয়া ৪০: ৬)৷