অক্টোবর 09 – আমি বাহিৰত কান্দি উঠলো!

“তেতিয়া আমি যিহোৱাৰ আগত কাতৰোক্তি কৰোঁতে, তেওঁ আমাৰ বাক্যলৈ কাণ দিলে, তেওঁ দূত পঠাই মিচৰৰ পৰা আমাক উলিয়াই আনিলে। আৰু এতিয়া চোৱা, আমি তোমাৰ দেশৰ সীমাত থকা কাদেচ নগৰত আছোঁ।” ( গননাপুস্তক ২০:১৬)।

প্ৰাৰ্থনা আৰু ধন্যবাদ সৈতে, আপোনাক নিজৰ প্ৰাৰ্থনাত হৃদয় জড়িত হব লাগে। মধ্যস্থতাৰ প্ৰাৰ্থনা বহুত শক্তিশালী হয়, আৰু এয়া আপোনাক নিয়মিত প্ৰাৰ্থনাৰ তুলনাত বহুত গভীৰ উৎকৃষ্ট হয়। আমি পবিত্র শাস্ত্ৰত চাব পাৰো কেনেকৈ যিৰিমিয়া নবী  পৰম্পস্বৰৰ আৰু ইস্ৰায়েলীৰ মাজত গাতত ঠিয়  আছিল আৰু তেওঁলোকৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰিলে।

আজিও, আপোনাক পৰমেশ্বৰৰ উপস্থিতিত ঠিয় হবলৈ শিকিলে আৰু সেই লোক সকলৰ বাবে  মধ্যস্থতা কৰিব লাগে আৰু তেওঁ লোকৰ জীবনত বিভিন্ন পৰীক্ষাৰ মাজেৰে ব্যতীত হৈছিল আৰু পৰমেশ্বৰক প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল যে তেওঁ সেই পৰিস্থিতি পৰিবৰ্তন কৰি দিয়ে  যি তেওঁ লোকৰ সন্মূখীন হয়। যিহোৱা এয়া কয়, মই তেওঁ লোকৰ মাজত এনেকুৱা মনুষ্য বিচাৰিলো  , যি বাসস্থান বনায়, আৰু দেশৰ নিৰ্মিত মোৰ সন্মূখীনত মোৰ সন্মূখনত মোৰ ওচৰত গাতত ঠিয় হওক, যাতে তেওঁৰ নাশ নকৰে, কিন্তু মই কাকো নাপালো।”( যিহিস্কেল ২২:৩০)।

মধ্যস্থতা প্ৰাৰ্থনা উত্তৰ নিশ্চিত ৰূপে ঈশ্বৰৰ দ্বাৰা দিয়া হব। যেতিয়া আপুনি উপবাস প্ৰাৰ্থনা সৈতে সন্তানৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰে, পৰিয়ালৰ ভিতৰত, গীৰ্জা আৰু ৰাষ্ট্ৰৰ বাবে একতা বাবে, পৰমেশ্বৰ সেই চকুলোৰ  প্ৰাৰ্থনা কেতিয়াও নেৰিম। পবিত্র শাস্ত্ৰত আমি এটি সাংশাৰিক ৰজাৰ বিষয়ে পাঠ কৰো যি নিজৰ পত্নী ৰানী ইষ্টাৰৰ ইচ্ছাৰ বিষয়ে সুধে আৰু তাক পূর্ণ কৰে ( ইষ্টাৰ ৫:৬)। যদি সাংশাৰিক ৰজা সৈতে এনেকুৱা হয়, তেন্তে আপুনি কল্পনা কৰক যে ৰজাৰো ৰজা আৰু দেবতাৰো  ঈস্বৰ আপোনাৰ প্ৰাৰ্থনাৰ উত্তৰ দিয়া আৰু আপোনাৰ সকলো ইচ্ছা পূৰ্ণ কৰা হব।

লোক আৰু ৰাষ্ট্ৰৰ ফালেদি প্ৰাৰ্থনা কৰিবলৈ, এয়া আৱশ্যক হয় যে আপোনাৰ হৃদয় কৰুনাৰে পৰিপূৰ্ণ হওক। এই কৰুনাৰ  বাবে আমাৰ প্ৰভু যীশু বহুত আচৰিত কৰ্ম কৰিলে। এয়া কৰুনাৰ বাবে, যে তেওঁ লোকে অন্যৰ মধ্যস্থতা কৰিলে আৰু পিতৃ পৰমেশ্বৰৰ সৈতে প্ৰাৰ্থনা কৰিলে ( যোহন ১৭) ।যেতিয়া নিজৰ হৃদয়ত খ্ৰীষ্টৰ সেই কৰুনাৰ সৈতে পৰিপূৰ্ণ হয় যাব, তেতিয়া আপুনি বাস্তৱত মহান প্ৰাৰ্থনা যুঁজাৰু ৰূপে উঠিব।

যেতিয়া আপুনি মধ্যস্থতা সৈতে প্ৰাৰ্থনা কৰে, তেতিয়া যীশু খ্রীষ্ট আপোনাৰ সৈতে ঠিয় হব আৰু আপোনাৰ প্ৰাৰ্থনা অনুৰোধ পিতৃ পৰমেশ্বৰৰ ওচৰত লয় যায়। পবিত্র শাস্ত্ৰ আমাক  কয়:” কিয়নো আমাৰ মহা-পুৰোহিত এনেকুৱা নহয় যে, তেওঁ আমাৰ দূৰ্বলতাত আমাৰ লগত দুখ উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰে; কাৰণ তেওঁ পাপ নকৰাকৈয়ে সকলো বিষয়ত আমাৰ দৰে পৰীক্ষিত হৈছিল।” ( ইব্ৰী ৪:১৫)।

মধ্যস্থতা প্ৰাৰ্থনা যুঁজাৰু কেতিয়াও ভাগৰি যোৱা হব নোৱাৰে যদি তেওঁ লোকে এয়া নাচায়  যে তেওঁ লোকৰ প্ৰাৰ্থনাৰ উত্তৰ লগে লগে দিয়া যায় তেন্তে নিৰন্তৰ প্ৰাৰ্থনা কৰিব লাগিব ( ১ থিচলনকীয়া ৫:১৭)। কেতিয়াবা কেতিয়াবা, মানবীয় দৃষ্টি কোনৰে আমাৰ প্ৰাৰ্থনাৰ দিয়াত দেৰি হব পাৰে। কিন্তু আমাক কেতিয়াও প্ৰাৰ্থনা কৰা এৰিব নোৱাৰে। ঈস্বৰ নিশ্চিত ৰূপে আমাৰ প্ৰাৰ্থনাৰ উত্তৰ দিব, লাগিলে ইয়াত দেৰি হওক। যি পৰমেশ্বৰক তোমাৰ ওপৰত দয়া আৰু কৰুনা হয়, তেওঁ জিৱীত হয়। কিয়নো  তেওঁ এজন প্ৰাৰ্থনা যুঁজাৰু হয়, তেওঁ আপোনাৰ সহায় নকৰিবনে  আৰু এয়া সুনিশ্চিত নকৰে যে আপোনাৰ প্ৰাৰ্থনা পূৰ্ণ হয় যায়।

মন কৰিবলগীয়া:” তাৰ পাছত চমূৱেলে ক’লে, “তোমালোকে গোটেই ইস্ৰায়েলক মিস্পাত গোটোৱা; সেই ঠাইত মই তোমালোকৰ অৰ্থে যিহোৱাৰ আগত প্ৰাৰ্থনা কৰিম।”(১ চমূৱেল ৭:৫)।