আগস্ট 14 – প্ৰভুত আনন্দ!

” হে মোৰ প্রিয়া, তোমাৰ আনন্দেৰে সৈতে তুমি যে কিমান সুন্দৰ আৰু মনোহৰ! ( পৰমগীত ৭:৬)।

যীশু খ্রীষ্ট আপোনাৰ আত্মাৰ সৈতে প্ৰেম কৰা জনৰ ৰূপে থাকে। তেওঁ আপোনাৰ আত্মাক মৰমৰ দৰা ৰূপেও হয় থাকে। তেওঁ আপোনাক নিজৰ তেজৰ দ্বাৰা নিজৰ কন্যা ৰূপে বাচি ললে।

আপুনি তেওঁৰ শৰীৰৰ  উপাদান ৰূপে হয় থাকে।”মই আচলতে খ্ৰীষ্ট আৰু তেওঁৰ মণ্ডলীৰ বিষয়েহে কৈছোঁ” (ইফিচীয়া ৫:৩০, ৩২)।  এই দৰে পাঁচনি  পৌলে কয় ।

পৰমেশ্বৰ আপোনাক কেৱল প্ৰেম নদৰ্শাই কিন্তু আপোনাক প্ৰেমেৰে মাতে ” কিমান সুন্দৰ আৰু মনোহৰ” পৰমগীতৰ মাধ্যমেৰে, কোনোবা এয়া জানিব পাৰে স্নেহৰ কেবাটাও শব্দৰ সৈতে তেওঁ আপোনাক কিমান আনন্দিত কৰে। সেই প্ৰেমেৰে মাতি কয়,  ” হে মোৰ প্রিয়া, তোমাৰ আনন্দেৰে সৈতে তুমি যে কিমান সুন্দৰ আৰু মনোহৰ! “। এই দৰে মাতিবলৈ প্ৰভুৱে কন্যাৰ ভিতৰত কি বিশেষজ্ঞ চালে? তেওঁক প্ৰসন্ন কৰাই ৰহস্য হয়।

আপোনাক সদায় তেওঁক আনন্দিত কৰা হব লাগে। আপোনাক অৱশ্যে খ্ৰীষ্টক আনন্দিত কৰিব লাগে। আপোনাক সেই বাটত আগ বাঢ়িব লাগে  যি তেওঁক প্ৰসন্ন। পবিত্র শাস্ত্ৰ কয়, ” যিহোৱাত আনন্দ কৰা; তাতে তেওঁ তোমাৰ মনৰ বাঞ্ছা পূর্ণ কৰিব।” ( গীতমালা ৩৭:৪)।

এজন ভাইটিকে নিজৰ মাতৃৰ সৈতে বহুত প্ৰেম আছিল। কিয়নো তাই দূৰৈৰ ঠাইত থাকিছিল, সেই বাবে সদায় লগ কৰিব আহিছিল। তেওঁ নিজৰ মাকৰ বাবে সকলো কিনে আৰু টকা পঠিয়াই। এবাৰ তেওঁৰ মিত্ৰয়  তেওঁক সুধিলে, নিজৰ মাক ইমান প্ৰেম কৰাৰ কাৰন কি?

ভাইটিজনে  উত্তৰ দিলে, ” মই নিজৰ যুৱক অৱস্থাত নিজৰ মাক বহুত দূখ দিলো। মই প্ৰায় তেওঁৰ চকুলো বুৱালো  । মই তাইক মাৰিলে। তাই কেইবাবাৰো তাৰ মোৰ মাৰি কান্দিলে  । মোৰ সকলো অপব্যবহাৰৰ বাদেও, তাই মোক প্ৰেম কৰিছিল আৰু মোৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰিছিল। তাই প্ৰচেষ্টাৰ বাবে, মোক পৰমেশ্বৰে ৰক্ষা কৰিলে আৰু অবিশেষ  কৰিলে আৰু পৰমেশ্বৰে মোক তেওঁৰ সেৱক ৰূপে গঢ়ি তুলিলে। সেই বাবে, মই প্ৰায়চিত্ত আৰু সুধৰনিৰ  বাবে নিজৰ মাৰ সেই দুখৰ দিনৰ মনত পেলাও। ”

পৰমেশ্বৰৰ মৰমিয়াল সন্তান, পৰমেশ্বৰক আনন্দিত কৰা আপোনাৰ বাবে কিমান প্ৰয়োজনীয়  হয়! কিমান দিনলৈকে তেওঁ গভীৰ বেদনাৰে আপোনাক আমন্ত্রণ কৰিব! তেওঁ আপোনাক বিচাৰি তেতিয়া আহিল যেতিয়া আপুনি তেওঁৰ আশা কৰিলে আৰু তিৰস্কাৰ কৰিলে। তেওঁক আনন্দিত কৰা কিমান প্ৰয়োজনীয়! পৰমেশ্বৰৰ মৰমিয়াল সন্তান, আপোনাক সদায় প্ৰভুত আনন্দিত হব লাগে।

মন কৰিবলগীয়া:”  আনন্দিত হৃদয় ভাল ঔষধ হয়; কিন্তু ভগ্ন হৃদয়ে হাড়বোৰ শুকুৱায়।”( হিতোপদেশ ১৭:২২)।