মে 16 – মৰুভূমি আৰু পথ!

“চোৱা, মই এক নতুন কাৰ্য কৰিবলৈ উদ্যত; সেয়ে এতিয়া ঘটিব; তোমালোকে জানো তাক নাজানিবা? মই অৰণ্যৰ মাজত পথ, আৰু মৰুভূমিৰ মাজত নদীবোৰ উৎপন্ন কৰিম.”(যিচয়া ৪৩:১৯).

আজি আপোনাৰ মনত হয়তো কেইবাটাও প্ৰশ্ন আছে: “মোৰ বৰ্তমানৰ পৰিস্থিতিৰ পৰা মোৰ বাবে কোনো উপায় থাকিবনে? মোৰ বাবে নতুন দুৱাৰ মুকলি হ’বনে? মোৰ জীৱনত কিছু ইতিবাচক বিকাশ নহ’বনে? মোৰ পৰিয়াল প্ৰভুৰ দ্বাৰা উচ্চ হ’বনে?”. প্ৰভুৱে সেই সকলোবোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিছে আৰু ঘোষণা কৰিছে: “মই আনকি মৰুভূমিত আৰু মৰুভূমিত নদীবোৰো বাট বনাম”. হয়, আজি আপোনাৰ প্ৰতি প্ৰভুৰ প্ৰতিজ্ঞা সেইটোৱেই.

হয়তো মানুহৰ কামৰ বাবে আপোনাৰ বাবে বহু পথ বন্ধ হৈ পৰিছিল. দুৱাৰ বন্ধ কৰি আপোনাৰ অগ্ৰগতি বন্ধ কৰি দিব পাৰিলেহেঁতেন. এইবোৰ তোমালোকৰ সন্মুখত যিৰীহোৰ দুৰ্গত ব্ৰঞ্জৰ দুৱাৰ আৰু লোহাৰ দণ্ডৰ দৰে থিয় হৈ আছে. এনে মুহূৰ্তত প্ৰভুৰ ফালে চাওক. আৰু তেওঁ তোমালোকৰ বাবে নতুন পথ মুকলি কৰিব, য’ত আপুনি কেতিয়াও সম্ভৱ বুলি ভবা নাছিল.

যেতিয়া ইস্ৰায়েলৰ সন্তানসকলে মিচৰৰ পৰা ওলাই আহিল, তেতিয়া তেওঁলোকে লোহিত সাগৰ পাৰ হ’ব নোৱাৰাৰ বাবে সম্পূৰ্ণৰূপে বিমোৰত পৰিল. তেওঁলোকৰ পিছফালে মিচৰৰ সৈন্য দ্ৰুতগতিত বন্ধ হৈ পৰিছিল. দুয়োফালে বিশাল বিশাল পাহাৰ. আৰু তেওঁলোকৰ সন্মুখত লোহিত সাগৰ. তেওঁলোকে অতি যন্ত্ৰণাত ভুগিছিল আৰু মিচৰৰ সৈন্যৰ হাতত মৃত্যুবৰণ কৰে নে লোহিত সাগৰত ডুব গৈ মৃত্যুবৰণ কৰে সেই কথা নাজানিছিল. কিন্তু আমাৰ প্ৰভুৱেই মৰুভূমিত বাট মুকলি কৰাজন. তেওঁ মোচিক ক’লে, লোহিত সাগৰৰ ওপৰেৰে নিজৰ লাখুটিডাল আগবঢ়াই দিব. আৰু যেতিয়া তেওঁ তেনেকুৱা কৰিলে, তেতিয়া লোহিত সাগৰ বিভাজিত হৈ তেওঁলোকৰ বাবে ঠাই দিলে.

একেদৰেই ইস্ৰায়েলীসকলে যৰ্দ্দন নদীৰ পাৰত ভয়ত ভৰি পৰিছিল, কিয়নো গোটেই শস্য চপোৱাৰ সময়ত ইয়াৰ সকলো পাৰ উফন্দি উঠে. ইমান বলপূৰ্বক নদী কেনেকৈ পাৰ হ’ব লাগে তেওঁলোকৰ কোনো ধাৰণা নাছিল. কিন্তু যি মুহূৰ্তত যিহোৱাৰ নিয়ম-চন্দুক কঢ়িয়াই অনা পুৰোহিতসকলৰ ভৰিৰ তলুৱে যৰ্দ্দনৰ পানী স্পৰ্শ কৰিলে, সেই মুহূৰ্তত পানী ছিন্নভিন্ন হৈ পৰিল আৰু ওপৰৰ পৰা নামি অহা পানীবোৰ স্তূপ হৈ থিয় হ’ল. আৰু ইস্ৰায়েলীসকলৰ বাবে যৰ্দ্দন নদীৰ মাজেৰে পাৰ হ’বলৈ এটা বাট সৃষ্টি কৰা হ’ল.

যেতিয়া প্ৰভুৱে আপোনাৰ বাবে বাট মুকলি কৰে, তেতিয়া কোনেও বন্ধ কৰিব নোৱাৰে. তেওঁৱেই যিজনে ভাঙি যায়, তেওঁ তেওঁলোকৰ আগত উঠিব (মীখা ২:১৩).

চদ্ৰক, মচক আৰু আবেদ-নেগোক জ্বলি থকা অগ্নিময় চুলাত পেলাই দিয়া হ’ল. এনে পৰিস্থিতিতো প্ৰভুৱে তেওঁলোকৰ বাবে বাট মুকলি কৰিব পাৰিবনে? সঁচাকৈয়ে সেই অগ্নিময় ভঁৰালৰ শিখাৰ মাজতো প্ৰভুৱে নিজেই নামি আহি তেওঁলোকৰ লগত খোজ কাঢ়িলে আৰু সেই জুই আৰু তাপৰ পৰা তেওঁলোকক পলায়নৰ পথ সৃষ্টি কৰিলে. আৰু তেওঁলোকে জ্বলি থকা চুলাৰ ভিতৰত আনন্দত খোজ কাঢ়িলে. প্ৰভুৱে জুইৰ তাপ আঁতৰাই পেলালে. কেৱল সেয়াই নহয়, আগতে তেওঁলোকৰ ওপৰত শাস্তি ঘোষণা কৰা একেজন ৰজাৰ জৰিয়তে তেওঁলোকক সন্মানীয় পদবীলৈ উন্নীত কৰাইছিল.

আমাৰ প্ৰভুৱেই প্ৰান্তৰত বাট আৰু মৰুভূমিত নদী-নদী তৈয়াৰ কৰাজন. ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, প্ৰভুৱে আপোনালোকৰ জীৱনত সমৃদ্ধি প্ৰদান কৰিব আৰু আপোনালোকৰ বাবে নতুন পথ মুকলি কৰিব. আৰু কোনেও কেতিয়াও বন্ধ কৰিব নোৱাৰে.

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “সেই সময়ত খোৰাসকলে হৰিণীৰ দৰে জাঁপ মাৰিব, আৰু বোবাসকলৰ জিভাই গান গাব, কাৰণ মৰুভূমিৰ পৰা পানীৰ ভুমুক আৰু মৰুপ্রান্তৰত জুৰিবোৰ ওলাব.  জলন্ত বালি গভীৰ জলাশয় হ’ব, আৰু খৰাং মাটি পানীৰ ভুমুক হ’ব; শিয়ালৰ বাসতিস্থান, য’ত এসময়ত সিহঁত শুইছিল, তাত নল খাগৰি আৰু কুঁহিলাৰ ঘাঁহনি হ’ব.” (যিচয়া ৩৫:৬-৭).