জুন 02 – যিজন পবিত্ৰ !

“ফিলাদেলফিয়াত থকা মণ্ডলীৰ দূতলৈ এই কথা লিখাঃ “যি জন পবিত্ৰ আৰু সত্য, তেওঁ এই কথা কয় যি জনে দায়ুদৰ চাবি ধাৰণ কৰি আছে, যি জনে মেলিলে কোনেও বন্ধ নকৰিব আৰু বন্ধ কৰিলে কোনেও নেমেলিব.” (প্ৰকাশিত বাক্য ৩:৭).

আমাৰ প্ৰভু পবিত্ৰ. একেবাৰে পবিত্ৰ.  তাৰ মাজত কোনো পাৰ্থক্যৰ ছাঁ নাই. ত্ৰিপুৰা ঈশ্বৰক চাওক!  পিতৃ ঈশ্বৰ পবিত্ৰ. পুত্ৰ যীচু পবিত্ৰ. ঈশ্বৰ পবিত্ৰ আত্মা পবিত্ৰ. সেইবাবেই কেৰুব আৰু চেৰাফিমে প্ৰশংসা গায়: “পবিত্ৰ, পবিত্ৰ, পবিত্ৰ”, সকলো সময়তে.  ‘পবিত্ৰ’ শব্দৰ অৰ্থ হৈছে বিচ্ছিন্ন, পবিত্ৰ, নিৰ্মল আৰু অশুচি.

পবিত্ৰতাত প্ৰভু মহিমাময় (যাত্ৰাপুস্তক ১৫:১১).  যিচয়াৰ ভৱিষ্যদ্বাণীমূলক পুস্তকত: ‘ইস্ৰায়েলৰ পবিত্ৰজন’ এই বাক্যাংশটো উনবিংশ বাৰ আওৰোৱা হৈছে.  শাস্ত্ৰই কৈছে যে যিচয়াৰ দৰ্শনত কেৰুব আৰু চেৰাফিমে ঈশ্বৰৰ পবিত্ৰতাৰ মহিমাৰ প্ৰশংসা কৰি নিজৰ মুখ দুখন ডেউকাৰে ঢাকি ৰাখিছিল; তেওঁলোকৰ ভৰি দুখন ডেউকাৰে ঢাকিছিল; আৰু দুখন ডেউকা লৈ উৰি গৈছিল আৰু ঈশ্বৰৰ প্ৰশংসা কৰি থাকিল আৰু গাইছিল: “পবিত্ৰ, পবিত্ৰ”.

দায়ূদে নিজৰ জীৱনত প্ৰভুৰ পবিত্ৰতাক উচ্চ কৰি ক’লে, “আমাৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাৰ উচ্চ প্রশংসা কীৰ্ত্তন কৰা, তেওঁৰ ভৰিপীৰা সন্মুখত প্ৰণিপাত কৰা; তেওঁ পবিত্ৰ.” (গীতমালা ৯৯:৫).  তেওঁ প্ৰভুক উপাসনা কৰিছিল আৰু কৈছিল: “তুমি পবিত্ৰ, ইস্ৰায়েলৰ প্ৰশংসাত বহা” (গীতমালা ২২:৩).  শাস্ত্ৰই এইটোও কৈছে, “হে মোৰ পবিত্ৰ প্ৰভু মোৰ ঈশ্বৰ, তুমি অনন্তকালৰ পৰা নহয়নে” (হবক্কুক ১:১২).  হয়, তেওঁ চিৰকালৰ বাবে পবিত্ৰ. গোটেই শাস্ত্ৰত আমি ঈশ্বৰৰ দুটা আচৰিত বৈশিষ্ট্য বিচাৰি পাওঁ.  তেওঁৰ সীমাহীন প্ৰেম; আৰু তেওঁৰ নিখুঁত পবিত্ৰতা.

সূৰ্য্যৰ বহুৰঙী পোহৰৰ ৰশ্মিবোৰ যেনেকৈ একত্ৰিত হৈ উজ্জ্বল পোহৰ উৎপন্ন কৰে, ঠিক তেনেকৈয়ে প্ৰভুৰ সকলো স্বভাৱ একত্ৰিত হৈ তেওঁৰ পবিত্ৰতাত উজ্জ্বল হৈ উঠে. যীচুৱে পিতৃক, “পবিত্ৰ পিতৃ” বুলি মাতিছিল (যোহন ১৭:১১).

” এতেকে তুমি পবিত্ৰ হবা, কিয়নো মই পবিত্ৰ” (লেবীয়া পুস্তক ১১:৪৫). প্ৰভু পবিত্ৰ হোৱাৰ বাবে তেওঁ নিজৰ বাবে পবিত্ৰ সন্তান সৃষ্টি কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰিছিল.

সেয়েহে তেওঁ ইস্ৰায়েলৰ লোকসকলক তেওঁৰ পবিত্ৰ লোক হিচাপে বাছি লৈছিল.  “কিয়নো আপোনালোক নিজ ঈশ্বৰ যিহোৱাৰ পবিত্ৰ লোক; পৃথিবীত থকা সকলো জাতিৰ মাজৰ পৰা, নিজৰ এক বিশেষ জাতি হ’বলৈ, আপোনালোকৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাই আপোনালোককহে মনোনীত কৰি আনিলে” (দ্বিতীয় বিবৰণ ৭:৬)

তেওঁ আপোনাৰ পৰা আশা কৰে – যিসকলে এজন পবিত্ৰ ঈশ্বৰক অনুসৰণ কৰে, তেওঁলোকেও পবিত্ৰ হ’ব. “এই হেতুকে, হে প্ৰিয় ভাই আৰু ভনী সকল, এইবোৰ প্ৰতিজ্ঞা পোৱাত, আহক, আমি শৰীৰ আৰু আত্মাৰ সকলো অশুচিতাৰ পৰা নিজকে শুচি কৰি, ঈশ্বৰৰ ভয়ত পবিত্ৰতা সিদ্ধ কৰোঁহক.” (২ কৰিন্থীয়া ৭:১).

পবিত্ৰতাত এক সিদ্ধতা আছে.  শাস্ত্ৰই কৈছে, “সেয়েহে তোমালোকৰ স্বৰ্গত থকা পিতৃ যেনেকৈ সিদ্ধ হ’বা” (মথি ৫:৪৮).  হনোক, নোহ, এলিয়া, যিচয়া, যিৰিমিয়া, যিহিষ্কেল, যোচেফ, দানিয়েল সকলোৱে পবিত্ৰতাৰে জীয়াই আছিল আৰু দৌৰ সম্পূৰ্ণ কৰিছিল.

ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, যিদৰে তেওঁলোকে পবিত্ৰতাত জীয়াই আছিল, আপোনালোকেও নিশ্চয় পবিত্ৰ জীৱন যাপন কৰিব পাৰে.

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “এই কাৰণে যীচুৱেও, তেওঁৰ নিজৰ তেজৰ দ্বাৰাই লোক সকলক পবিত্ৰ কৰিবলৈ, নগৰৰ দুৱাৰৰ বাহিৰত মৃত্যুভোগ কৰিলে. ” (ইব্ৰী ১৩:১২)