খোজকঢ়া 30 – যীচুৱে সকলোৰে বাবে মৃত্যুৰ সোৱাদ লৈছিল !

“তথাপি আমি যীচুক দেখিছোঁ, যি জনক স্বর্গৰ দূত সকলতকৈ অলপহে সৰু কৰা হ’ল; তেওঁ দুখভোগ কৰি মৃত্যুবৰণ কৰাৰ কাৰণে তেওঁক মহিমা আৰু সন্মানৰ ৰাজমুকুট পিন্ধোৱা হ’ল. সেয়েহে, ঈশ্বৰৰ অনুগ্রহত প্রত্যেক মানুহৰ বাবে যীচুৱে মৃত্যুৰ আস্বাদ ল’লে.” (ইব্ৰী ২:৯).

ইস্ৰায়েলীসকলে মাৰাৰ পানীৰ সোৱাদ ল’লে; তিতা আছিল; আৰু তেওঁলোকে তাক পান কৰিব নোৱাৰিলে আৰু তেওঁলোকৰ পিয়াহ দূৰ কৰিব নোৱাৰিলে. কিন্তু আমাৰ প্ৰভুৱে মৃত্যুৰ সোৱাদ লৈছিল যিটো আটাইতকৈ তিতা আছিল.

পাঁচনি পৌলে লিখিছে, যে প্ৰভু যীচুৱে আমাৰ প্ৰত্যেকৰে বাবে মৃত্যুৰ সোৱাদ লৈছিল. তেওঁ তোমাৰ আৰু মোৰ কাৰণে মৃত্যুৰ সোৱাদ লৈছিল (ইব্ৰী ২:৯). তেওঁ মৃত্যুৰ ৰাজকুমাৰক ধ্বংস কৰিলে, ক্ৰুচত মৃত্যুবৰণ কৰি. মৃত্যুৰ ভয়ত গোটেই জীৱন দাসত্বৰ বশৱৰ্তী হৈ থকাসকলক মুকলি কৰিবলৈ তেওঁ তেনে কৰিছিল (ইব্ৰী ২:১৫).

আপোনাৰ মনলৈ আনিব, ছয় ঘণ্টাৰ ভিতৰত হোৱা সমগ্ৰ ক্ৰম, যেতিয়া প্ৰভু যীচুৱে ক্ৰুচত ওলমি আছিল. ক্ৰুচত তেওঁৰ দুখ-কষ্ট কল্পনা কৰক. যেতিয়া তেওঁ যন্ত্ৰণাত ক্ৰুচত ওলমি আছিল, তেতিয়া তেওঁলোকে তেওঁক পিত্তৰ সৈতে মিহলি টেঙা মদ খাবলৈ দিছিল; আৰু তেওঁ তাৰ সোৱাদ ল’লে.

ঈশ্বৰৰ সন্তান, আমাৰ প্ৰভুৱে জানে মৃত্যুৰ সোৱাদ লোৱাৰ অৰ্থ কি; মৃত্যুৰ তিক্ততা তেওঁ জানিছিল. যেতিয়াই আপুনি মৃত্যুৰ ছাঁত খোজ কাঢ়িব তেতিয়াই আপোনাৰ বাবে মৃত্যুৰ সোৱাদ লোৱা আমাৰ প্ৰভুৰ কথা ভাবিব. প্ৰভু যীচুৱে সেই মৃত্যুক বিজয়ত গিলি পেলালে. তেওঁৱেই তোমাৰ লগত খোজ কাঢ়ে, যেতিয়া তুমি মৃত্যুৰ অগভীৰ ঠাইত অকলে খোজ কাঢ়িছা. তেওঁ তোমাৰ আত্মাক সান্ত্বনা দিয়ে; আৰু তেওঁৰ নামৰ কাৰণে তোমালোকক ধাৰ্মিকতাৰ পথত পৰিচালিত কৰে.

মানুহৰ দৃষ্টিকোণৰ পৰা মৃত্যু; ঈশ্বৰৰ দৃষ্টিভংগীত কেৱল টোপনি. সেইবাবেই পাঁচনি পৌলে যেতিয়া বিশ্বাসীসকলক সান্ত্বনা দিয়ে, তেতিয়া তেওঁ লিখিছে: “হে ভাইসকল, যিসকল লোক নিদ্রিতa হ’ল তেওঁলোকৰ কি হ’ব সেই সম্বন্ধে আপোনালোকে একো নজনাকৈ থকাটো আমি নিবিচাৰোঁ; কাৰণ আশাহীন অন্য লোকৰ নিচিনাকৈ আপোনালোক শোকাকুল হোৱাটো আমি নিবিচাৰোঁ.” (১ থিচলনীকীয়া ৪:১৩)

এই বক্তব্যৰ কাৰণ কি? প্ৰভু যীচুৰ মৃত্যু হ’ল; তেওঁ উঠিল; আৰু একেদৰেই খ্ৰীষ্টত মৃতসকলে পুনৰুত্থান হ’ব (১ থিচলনীকীয়া ৪:১৬). প্ৰভুৰ দিনত খ্ৰীষ্টত মৃতসকলে প্ৰথমে পুনৰুত্থান হ’ব. আৰু ই মাটি ভাঙি গছৰ দৰে ওলাই অহা বীজৰ দৰে হ’ব.

কৃষকে আশাত বীজ সিঁচিছে; তেওঁৰ আশা আছে যে তেওঁ সিঁচা বীজবোৰ এদিন মাটি ভাঙি গছ হৈ ওলাই আহিব. একেদৰে মৰ্ত্যৰ শৰীৰটো যেতিয়া বীজ হিচাপে সিঁচা হ’ব, তেতিয়া ই অমৰ শৰীৰত উঠিব. আৰু সেই শৰীৰে অনন্তকালৰ উত্তৰাধিকাৰী হ’ব.

মৃত্যু জয় কৰা প্ৰভু যীচু আপোনাৰ লগত আছে; সেয়েহে মৃত্যুৰ ভয়ে তোমালোকৰ ওপৰত জয়লাভ কৰিব নোৱাৰে. তেওঁৱেই মৃত্যুক জয় কৰা; তেওঁ জয়ত মৃত্যুক গিলি পেলালে; আৰু তেওঁ মৃত্যু আৰু হেডিছৰ চাবি ধৰি ৰাখিছে.

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “ যেতিয়া মই তেওঁক দেখিছিলোঁ, তেতিয়া মৰা মানুহৰ নিচিনা হৈ তেওঁৰ চৰণত পৰিলোঁ. তাতে তেওঁ নিজৰ সোঁ হাত মোৰ গাত দি ক’লে, “ভয় নকৰিবা৷ মই প্ৰথম আৰু শেষ, আৰু জীয়াই থকা জন৷ মই মৃত হ’লো, কিন্তু চোৱা, চিৰকাললৈকে জীৱন্ত হৈ আছোঁ; মৃত্যু আৰু মৃত লোকৰ চাবিবোৰো মোৰ হাতত আছে.”(প্ৰকাশিত বাক্য ১:১৭-১৮).