এপ্রিল 07 – তেওঁলোকে নাজানে !

“তেতিয়া যীচুৱে ক’লে, “হে পিতৃ, এওঁলোকক ক্ষমা কৰা;iকিয়নো এওঁলোকে কি কৰিছে, সেই বিষয়ে নাজানে.” পাছত তেওঁলোকে চিঠি খেলি তেওঁৰ বস্ত্ৰ ভগাই ললে.”(লূক ২৩:৩৪).

অতি দয়াৰে প্ৰভুৱে পাপীসকলৰ বাবে মধ্যস্থতা কৰি আছে; তেওঁৰ যন্ত্ৰণাদায়কসকলৰ বাবে. মাত্ৰ যীচুৱে ক্ৰুচত ওলমি থকা পৰিস্থিতিৰ বিষয়ে বিবেচনা কৰক. হেডিছৰ শক্তিবোৰে তেওঁৰ বিৰুদ্ধে তীব্ৰভাৱে ধুমুহাৰ সৃষ্টি কৰিছিল; আৰু আন্ধাৰৰ শক্তিবোৰ মুকলি হৈ পৰিল আৰু তেওঁৰ বিৰুদ্ধে হুলস্থুল কৰি আছিল, সম্পূৰ্ণ শক্তিৰে.

তেওঁৰ শৰীৰটো ইমানেই ছিন্নভিন্ন আৰু থেতেলিয়াই পেলোৱা হৈছিল; যে দেখা গ’ল যে শৰীৰত কোনো ছাল বাকী থকা নাই. তেওঁৰ গোটেই শৰীৰটো হাল বাই খেতি কৰা পথাৰ নিচিনা আছিল; কোবাই দিয়া, ভাঙি পেলোৱা আৰু থেতেলিয়াই পেলোৱা. তেওঁ নিজৰ যন্ত্ৰণাদায়কসকলৰ থু পেলোৱালৈকেও নিজৰ মুখখন লুকুৱাই ৰখা নাছিল; তেওঁ সকলো নিন্দা আৰু লজ্জা বহন কৰিছিল আৰু সকলো দুখ-কষ্ট অতি ধৈৰ্য্যৰে সহ্য কৰিছিল. এই পৰিস্থিতিতেই তেওঁ পিতৃক চিঞৰি কয়, “পিতৃ, তেওঁলোকক ক্ষমা কৰা, কিয়নো তেওঁলোকে কি কৰে নাজানে”.

“আৰু তেওঁলোকক ক’লে, “লোক সকলক অপথে নিওঁতা বুলি, এই মানুহ জনক মোৰ ওচৰলৈ আনিলা; কিন্তু চোৱা মই তোমালোকৰ আগত সোধ-বিচাৰ কৰি, তোমালোকে অপবাদ দিয়া কথাত তেওঁৰ একো দোষ নাপালোঁ.পাছত ৰাজদ্ৰোহ আৰু নৰ-বধ কৰাৰ কাৰণে বন্দীশালত থোৱা যি জনক তেওঁলোকে খুজিছিল, সেই জনক তেওঁ মুকলি কৰি দিলে৷ কিন্তু যীচুক তেওঁলোকৰ ইচ্ছাত শোধাই দিলে.”(লূক ২৩:১৪-২৫).

মিছা সাক্ষীসকলে যেতিয়া যীচুৰ বিৰুদ্ধে অভিযোগ উত্থাপন কৰিছিল, তেতিয়া তেওঁলোকৰ বিবেক তেওঁলোকৰ বিৰুদ্ধে হ’লহেঁতেন. আনকি যেতিয়া তেওঁলোকে নিশ্চিত হৈছিল যে যীচুৱে মৃত্যুৰ যোগ্য কোনো অপৰাধ কৰা নাই, তেতিয়াও সকলো পুৰোহিত আৰু ফৰীচীসকলে তেওঁক ক্ৰুচত দিয়াৰ দাবী কৰিছিল.

তেওঁলোকে প্ৰকৃততে নাজানিছিলনে যে যীচু কোন? হয়, তেওঁলোকৰ চকু মেলিব পৰা নাছিল আৰু তেওঁলোকে ঈশ্বৰক – তেওঁলোকৰ সৃষ্টিকৰ্তাক চিনিব পৰা নাছিল. তেওঁলোকে বুজিব নোৱাৰিলে যে তেওঁ খ্ৰীষ্ট, সেই মচীহ যিজনক তেওঁলোকৰ পাপৰ ক্ষমাৰ বাবে স্বৰ্গৰ পৰা পৃথিৱীলৈ নামি পঠিওৱা হৈছিল. শাস্ত্ৰই অতি স্পষ্টভাৱে কৈছে, “কিয়নো তেওঁলোকে জনা হ’লে মহিমাৰ প্ৰভুক ক্ৰুচত দিয়া নহ’লহেঁতেন” (১ কৰিন্থীয়া ২:৮).

শেষৰ দিনত যেতিয়া পাঁচনি পৌলে ইহুদীসকলক প্ৰচাৰ কৰিছিল, তেতিয়া তেওঁ কৈছিল, “হে ভাই সকল মই জানিছোঁ, আপোনালোকৰ শাসনকৰ্তা সকলে আৰু আপোনালোকে নুবুজিয়ে সেই কৰ্ম কৰিলে.”(পাঁচনিৰ কৰ্ম ৩:১৭).

যীচুৱে তেওঁক ক্ৰুচত দিয়া তেওঁৰ যন্ত্ৰণাদায়কসকলক দোষ দিয়া নাছিল, বৰঞ্চ এজন মৰমিয়াল পিতৃৰ দৰে পিতৃ ঈশ্বৰৰ ওচৰত তেওঁলোকৰ পাপৰ ক্ষমাৰ বাবে মধ্যস্থতা কৰিছিল আৰু চিঞৰিছিল, “পিতৃ, তেওঁলোকক ক্ষমা কৰা, কিয়নো তেওঁলোকে কি কৰে নাজানে”. আৰু এইদৰে, তেওঁ ঈশ্বৰৰ ক্ৰোধৰ অন্ত পেলালে.

ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, যেতিয়া কোনোবাই আপোনাৰ বিৰুদ্ধে বেয়া পৰিকল্পনা ৰচনা কৰে, তেতিয়া ইয়াক অজ্ঞানতাৰ কাম বুলি ভাবিব আৰু তেওঁলোকক সকলো হৃদয়েৰে ক্ষমা কৰিব. কেৱল ক্ষমা কৰি ৰৈ নাথাকিব, তেওঁলোকৰ আৰু তেওঁলোকৰ পৰিয়ালৰ বাবেও প্ৰাৰ্থনা কৰক আৰু তেওঁলোকৰ হৈ মধ্যস্থতাও কৰক. যদি আপুনি এনেদৰে কাম কৰে, তেন্তে আপুনি সঁচাকৈয়ে খ্ৰীষ্টৰ ঐশ্বৰিক স্বভাৱক প্ৰতিফলিত কৰিব আৰু শান্তিৰে জীয়াই থাকিব.

অধিক ধ্যান-ধাৰণাৰ বাবে পদ: “কিন্তু আমি যদি আমাৰ পাপবোৰ স্বীকাৰ কৰোঁ,  তেনেহলে বিশ্বাসী আৰু ধাৰ্মিক যি তেওঁ, তেওঁ আমাৰ পাপবোৰ ক্ষমা কৰে আৰু সকলো অধৰ্মৰ পৰা আমাক শুচি কৰে.” (১ যোহন ১:৯)