নৱেম্বৰ 02 – বিশুদ্ধ চিন্তা !

“ঈশ্বৰৰ ওচৰলৈ চাপি আহক; তাতে তেৱোঁ আপোনালোকৰ ওচৰলৈ চাপিব. হে পাপ কৰ্ম কৰোঁতা সকল, আপোনালোকৰ হাত পৰিষ্কাৰ কৰক আৰু হে দুই মনৰ মানুহ, আপোনালোকৰ হৃদয় শুচি কৰক.“ (যাকোব ৪:৮).

মন আৰু ইয়াৰ চিন্তাধাৰাই আমাৰ কৰ্মত বহু পৰিমাণে প্ৰভাৱ পেলায়. চিন্তা-ক্ষেত্ৰতহে সকলো আধ্যাত্মিক যুদ্ধ সংঘটিত হয়. লৌকিক চিন্তাবোৰ সদায় প্ৰভুৰ লগত যুদ্ধত থাকে. আপুনি আপোনাৰ হৃদয়ক শুদ্ধ কৰিব পাৰে, কেৱল ঈশ্বৰৰ বাক্যৰে আপোনাৰ মনৰ নবীকৰণৰ দ্বাৰা.

কল্পনা কৰক যে আপোনাৰ কোঠাত বিচ্ছু এটা সোমাইছে, যেতিয়া আপুনি এই ধ্যান পঢ়িছে. এইখিনি পঢ়া তৎক্ষণাত বন্ধ কৰি বিচ্ছুটোক মাৰি বাহিৰলৈ দলিয়াই নিদিবনে? একেদৰেই আপোনাৰ মনত তেতিয়া আৰু তাত প্ৰৱেশ কৰা সকলো কু-চিন্তাক ধ্বংস কৰি বাহিৰলৈ দলিয়াই দিব লাগে.

আপুনি প্ৰতিটো চিন্তাক খ্ৰীষ্টৰ আজ্ঞাকাৰীতাৰ বন্দীত্বলৈ অনা উচিত, যাতে আপোনাৰ চিন্তা অনিয়ন্ত্ৰিত বনৰীয়া ঘোঁৰাৰ দৰে পলাই নাযায়. এনে অনিয়ন্ত্ৰিত চিন্তাই আপোনাক এটা গাঁতত পেলাই দিব.

কিন্তু আমাৰ প্ৰভু যীচু খ্ৰীষ্টৰ চিন্তা কেনে আছিল? তেওঁ কেতিয়াও বিচৰা ধৰণে কৰা নাছিল. তেওঁ সদায় কেৱল পিতৃৰ ইচ্ছাহে কৰিব বিচাৰিছিল. “মোৰ ইচ্ছা নহয় পিতৃ, কিন্তু তোমাৰ ইচ্ছা পূৰণ হওক” – আছিল তেওঁৰ মনৰ মাত. এনে মানসিকতাৰ বাবেই, তেওঁ পিতৃ ঈশ্বৰৰ পৰা এটা আচৰিত সাক্ষ্য লাভ কৰিছিল যে, “ আমি মনৰ তৰ্ক-বিতৰ্ক আৰু ঐশ্বৰীক জ্ঞানৰ বিৰুদ্ধে উত্থাপিত হোৱা উদ্ধত বিষয়বোৰ ভাঙি পেলাই, সকলো ভাব বন্দী কৰি, খ্ৰীষ্টৰ আজ্ঞাধীন কৰিছোঁ;”(২ কৰিন্থীয়া ১০:৫).

মনৰ বিশুদ্ধতাৰ ফলত হৃদয়ত পবিত্ৰতা, আৰু ফলস্বৰূপে আপোনাৰ চকুৰ পবিত্ৰতা আৰু কৰ্মত পবিত্ৰতা. আপোনাৰ চিন্তা সদায় পবিত্ৰ হওক!

চিন্তাক নবীকৰণ কৰা:আপোনালোক জগতৰ অনুৰূপ নহ’ব; কিন্তু মন নতুন কৰাৰ যোগেদি ৰূপান্তৰিত হওক, তাতে আপোনালোকে পৰীক্ষা কৰি জানি লওঁক, কোনটো উত্তম, গ্ৰহণীয় আৰু সিদ্ধ, কিয়নো এয়ে ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা৷” (ৰোমীয়া ১২:২).

খ্ৰীষ্টৰ মন: “এতেকে, হে মোৰ প্ৰিয় সকল, আপোনালোকে যেনেকৈ সদায় আজ্ঞাধীন আছিল, তেনেকৈ মোৰ সাক্ষাতে যি ৰূপ, কেৱল সেইদৰে নহয়, কিন্তু এতিয়া মোৰ অনুপস্থিতিতো অধিককৈ ভয় আৰু কম্পনেৰে নিজ নিজ পৰিত্রাণ সম্পন্ন কৰক”(ফিলিপীয়া ২:৫). ই হৈছে চিন্তাৰ পবিত্ৰতা আৰু পবিত্ৰতা; ই স্বৰ্গীয় আৰু কেতিয়াও বেয়াৰ কথা নাভাবে. নিজৰ মাজতে এনে এটা মন পাবনে?

দুখ-কষ্টৰ মন: “এতেকে, খ্ৰীষ্টই মাংসত দুখভোগ কৰাৰ কাৰণে, নিজকে সেই একে অভিপ্ৰায়েৰে সুসজ্জিত কৰক৷ যি জনে মাংসত দুখভোগ কৰে, সেই জনে পাপৰ পৰা ক্ষান্ত হয়৷ “(১ পিতৰ ৪:১). কেৱল দুখ-কষ্টৰ দ্বাৰাই, যিয়ে তোমালোকক শুদ্ধ কৰে আৰু পবিত্ৰতাত প্ৰতিষ্ঠা কৰে.

এক মন: “ আপোনালোকৰ পৰস্পৰৰ ভাব একে হওক. বৰ বৰ বিষয়বোৰ চিন্তা নকৰি, সামান্য লোকৰ দৰে চলকh৷ নিজৰ নিজৰ মনত জ্ঞানী নহব.”(ৰোমীয়া ১২:১৬). আপোনালোকৰ সঙ্গতি ইজনে সিজনৰ লগত ভাগ কৰা পবিত্ৰতাৰ হওক. ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, আপুনি সদায় ঈশ্বৰৰ লোকসকলৰ মাজত এনে পবিত্ৰ সঙ্গতিৰ বিষয়ে চিন্তা কৰা উচিত.

অধিক ধ্যান-ধাৰণাৰ বাবে পদ:” কাৰণ মাংসৰ ভাব হ’ল মৃত্যু; কিন্তু আত্মাৰ ভাব হৈছে জীৱন আৰু শান্তি,”(ৰোমীয়া ৮:৬)