ছেপ্টেম্বৰ 10 – হৰিণ!

“প্ৰভু যিহোৱা মোৰ বল; আৰু তেওঁ মোৰ ভৰি হৰিণীৰ ঠেঙৰ দৰে কৰিছে, আৰু মোৰ ওখ ঠাইবোৰত মোক চলাই লৈ যাব। সংগীত পৰিচালকলৈ; মোৰ তাৰযুক্ত বাদ্যেৰে।”(হাবাক্কুক ৩: ১৯)

হৰিণবোৰ ইমান ধুনীয়া আৰু চকুৰ বাবে আনন্দদায়ক।  তেওঁলোক নিৰীহ জন্তু যিমানুহৰ সৈতে বন্ধুত্বপূৰ্ণ ভাৱে আদান-প্ৰদান কৰে। আমাৰ আৰু হৰিণৰ মাজত যথেষ্ট সাদৃশ্য আছে।  যেনেকৈ হৰিণবোৰদুষ্ট ব্যক্তিৰ দ্বাৰা আৱৰি আছে, আমাৰ চাৰিওফালে দুষ্ট ব্যক্তিও আছে।  শাস্ত্ৰত দায়ূদে কৰা প্ৰাৰ্থনাৰ বিষয়ে এইদৰে কৈছিল: “চকুৰ মণিৰ দৰেই তুমি মোৰ ৰক্ষক হোৱা; তুমি মোক তোমাৰ ডেউকাৰ ছাঁত লুকুৱাই ৰাখা;  যি সকলে মোৰ ওপৰত উৎপীড়ন কৰে, সেই দুষ্ট লোকসকলৰ পৰা, যিসকলে প্রাণ-নাশৰ কাৰণে মোক ঘেৰি ৰাখিছে, সেই শত্রুবোৰৰ পৰা, তুমি মোক তোমাৰ ডেউকাৰ তলত লুকুৱাই ৰাখা।(গীতমালা ১৭: ৮- ৯)৷

হৰিণা, কৃষ্ণসাৰ, যহমুৰ পহু, বনৰীয়া ছাগলী, দীচোন পশু, টৱো আৰু পৰ্বতীয়া মেৰ-ছাগ(2বিবৰণ ১৪: ৫)৷ তেতিয়াহে আপোনালোকৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাই আপোনালোকক আশীৰ্ব্বাদ কৰি যি সকলো পশু দিব, সেইবোৰ আপোনালোকে আপোনালোকৰ দুৱাৰৰ ভিতৰত নগৰত মাৰি মাংস ভোজন কৰিব পাৰিব; যেনেকৈ আপোনালোকৰ শুচি আৰু অশুচি সকলো লোকেই কৃষ্ণসাৰ আৰু হৰিণাৰ মাংস খায়।কৃষ্ণসাৰ আৰু হৰিণাৰ মাংস খোৱাৰ দৰেই আপোনালোকে তাক খাব; শুচি বা অশুচি সকলো লোকেই তাক ভোজন কৰিব পাৰিব। (2বিবৰণ ১২: ১৫- ২২)৷

শাস্ত্ৰত আপুনি দেখিব যে প্ৰভুয়ে বহুতো জীৱ-জন্তু আৰু গছ-গছনিক বিভিন্ন আধ্যাত্মিক অভিজ্ঞতাৰ সৈতে তুলনা কৰিছে।  ডুমুর গছক আধ্যাত্মিক জীৱনৰ সৈতে তুলনা কৰা হয়, আঙুৰৰ দ্ৰাক্ষালতাক পাৰিবাৰিক জীৱনৰ সৈতে আৰু জলফাই গছক ইস্ৰায়েলসকলৰ আধ্যাত্মিক জীৱনৰ সৈতে তুলনা কৰা হয়।  একেধৰণে, এনে বহুতো প্ৰসংগ আছে য’ত ঈগলক পিতৃ ঈশ্বৰৰ সৈতে তুলনা কৰা হয়, ভেড়াৰ মাংসক আমাৰ ঈশ্বৰৰ পুত্ৰ প্ৰভু যীচুৰ সৈতে তুলনা কৰা হয় আৰু কপৌটোক পবিত্ৰ আত্মাৰ সৈতে তুলনা কৰা হয়।

চলোমনগীত আমি দেখিবলৈ পাইছিলো যে হৰিণক ‘হে মোৰ প্ৰিয়, শীঘ্ৰে আহা, সুগন্ধময় পাহাৰৰ ওপৰত তুমি কৃষ্ণসাৰৰ দৰে হোৱা; অথবা যুবা হৰিণৰ সদৃশ হোৱা।”(পৰমগীত ৮: ১৪)ৰ সৈতে তুলনা কৰা হৈছে।  “(হে মোৰ প্ৰিয়, তুমি গুছি যোৱা, অন্ধকাৰৰ ছাঁয়াবোৰ বিলীন হোৱাৰ আগেয়ে আৰু পুৱতি নিশাৰ কোমল বতাহ বলাৰ আগেয়ে তুমি গুছি যোৱা। তুমি কৃষ্ণসাৰ বা যুৱা হৰিণৰ দৰে সুউচ্চ পাহাৰলৈ ঘূৰি যোৱা।(পৰমগীত ২: ১৭)৷

আজি প্ৰভুয়ে হৰিণটো আপোনাৰ সন্মুখত ৰাখিছে আৰু ইয়াৰ প্ৰকৃতিৰ জৰিয়তে তেওঁ আপোনাক বহুতো আধ্যাত্মিক শিক্ষা দিব বিচাৰে।  প্ৰথমতে, হৰিণৰ ভৰিবোৰে আপোনাক ওখ ঠাইত ৰাখে।  এই সন্দৰ্ভত দায়ূদে এইদৰে কৈছিল: “তেওঁ মোৰ ভৰিহৰিৰ ভৰিৰ দৰে কৰি মোক মোৰ ওখ ঠাইত স্থাপন কৰে” (গীতমালা ১৮: ৩৩)৷  আপুনি প্ৰথমে প্ৰভুৰ ওচৰত থিয় হ’বলৈ শিকিব লাগে।

দ্বিতীয়তে, প্ৰভুয়ে তেওঁৰ সৈতে থিয় হৈ থকা সকলক তেওঁৰ সৈতে খোজ কাঢ়িবলৈ বাধ্য কৰিব।  আমি হাবাক্কুক নামৰ কিতাপখনত পঢ়িছিলো, “প্ৰভু যিহোৱা মোৰ বল; আৰু তেওঁ মোৰ ভৰি হৰিণীৰ ঠেঙৰ দৰে কৰিছে, আৰু মোৰ ওখ ঠাইবোৰত মোক চলাই লৈ যাব। সংগীত পৰিচালকলৈ; মোৰ তাৰযুক্ত বাদ্যেৰে।”(হাবাক্কুক ৩: ১৯)।  প্ৰভুয়ে এনেদৰে আমাক তেওঁৰ সৈতে থিয় হ’বলৈ আৰু খোজ কাঢ়িবলৈ শিকায়

তৃতীয়তে, প্ৰভুয়ে আমাক লাফ দিয়াৰ অভিজ্ঞতা শিকায়।  শাস্ত্ৰত এইদৰে কোৱা হৈছে: “সেয়া শুনা, মোৰ প্ৰিয়ৰ শব্দ! সেয়া চোৱা, তেওঁ আহিছে, তেওঁ পাহাৰ-পৰ্ব্বতৰ ওপৰেদি ডেও দি জপিয়াই আহিছে।  মোৰ প্ৰিয় যেন কৃষ্ণসাৰ বা যুৱা হৰিণ; সৌৱা চোৱা, তেওঁ আমাৰ দেৱালৰ পাছফালে থিয় হৈ আছে তেওঁ খিড়িকিবোৰেদি চাই পঠাইছে, চিলিঙৰ মাজেদি উকি মাৰিছে,(পৰমগীত ২: ৯,৮)৷  ঈশ্বৰৰ সন্তান, আনকি যেতিয়া আপুনি পৰ্বতসদৃশ প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হয়, তেতিয়াও প্ৰভুয়ে আপোনাক সেই প্ৰত্যাহ্বানবোৰৰ দ্বাৰা বিভ্ৰান্ত নহ’বলৈ অনুগ্ৰহ দিব, কিন্তু হৰিণৰ দৰে সেই পৰ্বত আৰু পাহাৰবোৰৰ ওপৰেৰে জপিয়াই পৰিব।

ইয়াৰ উপৰিও ধ্যান ৰখাৰ পদ: “কিয়নো তোমাৰ মঙ্গলবাদৰ স্বৰ মোৰ কাণত পৰাৰ লগে লগে, মোৰ গর্ভৰ শিশুটি উল্লাসত নাচি উঠিল। (লূক ১: ৪৪)