খোজকঢ়া 27 – ঢালি দিয়া চকুলো !

প্ৰভু যীচুৱে কেৱল নিজৰ নাম আৰু আমাৰ প্ৰতি থকা প্ৰেম ঢালি দিয়াই নহয়; কিন্তু তেওঁ আমাৰ বাবেও নিজৰ চকুলো ঢালি দিলে. আমি পিতৃ ঈশ্বৰক শাস্ত্ৰত চকুলো টুকি থকা দেখা নাপাওঁ. পবিত্ৰ আত্মাইও আমি চকুলো টুকি থকা দেখা নাপাওঁ. কাৰণ ঈশ্বৰ আত্মা.

কিন্তু প্ৰভু যীচু আমাৰ দৰে মাংস আৰু তেজত আছিল; তেওঁক সকলো দিশতে নিপীড়িত আৰু থেতেলিয়াই পেলোৱা হৈছিল. তেওঁ আমাৰ সকলো দুখ বহন কৰি আমাৰ লগত যোগ দিলে; আৰু আমাৰ বাবে চকুলো টুকিলে.

যেতিয়া তেওঁৰ প্ৰিয় বন্ধু লাজাৰৰ মৃত্যু হৈছিল, তেতিয়া তেওঁ সমাধিৰ ওচৰত থিয় হৈছিল; আৰু তেওঁৰ হৃদয় বিচলিত হৈ পৰিল. শাস্ত্ৰই কৈছে যে, “যীচুৱে কান্দিলে” (যোহন ১১:৩৫). হয়, তেওঁৰ মৰমেই আছিল চকুলো টুকিবলৈ কাৰণ. তেতিয়া তেওঁৰ ওচৰ-চুবুৰীয়াই ক’লে, “চাওক তেওঁ তেওঁক কেনেদৰে প্ৰেম কৰিছিল!” (যোহন ১১:৩৬).

শাস্ত্ৰই আমাক “কান্দি থকাসকলৰ লগত কান্দিব” (ৰোমীয়া ১২:১৫) বুলি পৰামৰ্শ দিয়ে. যেতিয়া আপুনি আপোনাৰ দুখ আৰু কান্দোনত আপ্লুত হয়, তেতিয়া প্ৰভুৱে আপোনাৰ লগতে নিজৰ চকুলো টুকি আপোনাক সান্ত্বনা দিবলৈ কৃপা কৰে.

লাজাৰৰ মৃত্যু; আৰু তেওঁৰ ভনীয়েকৰ চকুলোৱে, আমাৰ প্ৰভুক চকুলো টুকিবলৈ বাধ্য কৰালে. তেওঁৰ চকুলো কেৱল শাৰীৰিক মৃত্যুতকৈ আধ্যাত্মিক মৃত্যুৰ বাবেহে বেছি আছিল. কাৰণ শাৰীৰিক মৃত্যুতকৈ আধ্যাত্মিক মৃত্যু অধিক নিষ্ঠুৰ. প্ৰভুৱে চাৰ্দিছৰ মৃত মণ্ডলীলৈ চাই ক’লে, “চাৰ্দ্দি থকা মণ্ডলীৰ দূতলৈ এই কথা লিখাঃ

“যি জনে ঈশ্বৰৰ সাত আত্মা আৰু সাতোটা তৰা ধাৰণ কৰি আছে, তেওঁ এই কথা কয়, তুমি কৰা কৰ্ম মই জানো, তুমি যে জীয়াই আছা, তাত এটা খ্যাতি আছে; কিন্তু তুমি মৃত. ” (প্ৰকাশিত বাক্য ৩:১). প্ৰভুৱে মুখলৈ নাচায়; কিন্তু তোমাৰ হৃদয়; আৰু তোমাৰ আত্মাৰ অৱস্থাত.

প্ৰভুৱে যিৰূচালেম নগৰলৈ চালে; তাৰ ওপৰত কান্দিলে আৰু ক’লে “পাছত যীচু ওচৰলৈ আহি যিৰূচালেম নগৰ দেখি শোকাতুৰ হৈ কান্দিলে  আৰু ক’লে, “হায়! হায়! তোমাৰ এই দিনত শান্তিজনক কি, সেই বিষয়ে তুমি জনা হ’লে! কিন্তু এতিয়া তোমাৰ চকুৰ পৰা সেইবোৰ লুকুৱা হৈছে.” (লূক ১৯:৪১-৪২).

যেতিয়া আমাৰ নগৰবোৰ, যিবোৰ ঈশ্বৰৰ শান্তি নগৰৰ দৰে হ’ব লাগে, চদোম আৰু ঘমোৰাৰ দৰে আধ্যাত্মিক ধ্বংসাৱশেষত পৰিব, তেতিয়া প্ৰভুৱে এই নগৰবোৰৰ প্ৰতি দয়া কৰিবনে? নীনবি নগৰৰ প্ৰতি তেওঁৰ কৰুণা নাছিলনে?

তেওঁৰ মাংসৰ দিনত প্ৰভু যীচুৱে প্ৰাৰ্থনা আৰু অনুৰোধ কৰিছিল, তীব্ৰ চিঞৰ আৰু চকুলোৰে (ইব্ৰী ৫:৭). চকুলোৰে ভৰি থকা তেওঁৰ চকু দুটালৈ চাওক. “কিয়নো হে যিহোৱা, যিসকল ধাৰ্মিক, তুমি তেওঁলোকক আশীৰ্বাদ কৰা; তোমাৰ দয়াৰে তুমি তেওঁলোকক ঢালৰ নিচিনাকৈ আৱৰি ৰাখিছা.” (গীত ৫:১২).

ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, আমাৰ প্ৰভু যীচুৰ চকুলোৰ ওপৰত অধিক ধ্যান কৰক. আৰু প্ৰভুৱে তোমালোকক দয়াৰ আত্মা প্ৰদান কৰিব; আৰু চকুলোৰ অভিষেক.

অধিক ধ্যান-ধাৰণৰ বাবে পদ: “মোৰ মূৰ জলময়, আৰু মোৰ চকু দুটা চকু-লোৰ ভুমুকস্বৰূপ হোৱা হ’লে! কেনে ভাল আছিল, অহ, মোৰ জাতিস্বৰূপা জীয়াৰীৰ হত হোৱাসকলৰ বাবে দিনে ৰাতিয়ে ক্রন্দন কৰিব পাৰিলেহেঁতেন.”(যিৰিমিয়া ৯:১).