অক্টোবর 05 – উৎকৃষ্ট পুনৰুত্থান!

“তিৰোতা সকলে নিজ নিজ মৃত লোকক পুনৰুত্থানৰ দ্বাৰাই পুনৰায় পালে; আৰু আন লোক সকলে শ্ৰেষ্ঠ পুনৰুত্থানৰ ভাগী হ’বৰ কাৰণে, মুক্তি অগ্ৰাহ্য কৰি, যন্ত্ৰণা-যন্ত্ৰত প্ৰহাৰৰ দ্বাৰাই হত হ’ল। , (ইব্ৰী ১১: ৩৫)।

শাস্ত্ৰত আমি স্বাভাৱিক পুনৰুত্থানৰ লগতে পুনৰুত্থানৰ উদাহৰণ লিপিবদ্ধ কৰিছোঁ।  আমি শাস্ত্ৰত এইদৰে পঢ়িছোঁ: “যি জনে এই প্ৰথম উত্থানৰd ভাগী হয়, তেওঁ ধন্য আৰু পবিত্ৰ লোক৷ তেওঁলোকৰ ওপৰত দ্বিতীয় মৃত্যুৰ কোনো ক্ষমতা নাই; তেওঁলোক ঈশ্বৰৰ আৰু খ্ৰীষ্টৰ পুৰোহিত হৈ তেৱেঁ সৈতে এহেজাৰ বছৰ ৰাজত্ব কৰিব।” (প্ৰকাশিত বাক্য ২০: ৬)৷

১১: ৩৫ পদত ইব্ৰী ৰ আৰম্ভণিতে আমি পঢ়িছিলোঁ যে মহিলাসকলে তেওঁলোকৰ মৃতক পুনৰ জীৱিত কৰি তুলিছিল।  বিশ্বাসৰ দ্বাৰা মৃতসকলক বহুতো উদাহৰণত পুনৰ জীৱিত কৰা হৈছিল।  বিশ্বাসৰ দ্বাৰা পয়গম্বৰ এলিছাই জাৰেফাথ বিধৱা বিধৱা গৰাকীৰ মৃত পুত্ৰক পুনৰ জীৱিত কৰি তুলিলে।  বিশ্বাসৰ দ্বাৰা ইলীছাই পুনৰ জীৱিত কৰিলে, যি হৈছে শুনামমাইট মহিলাৰ মৃত পুত্ৰ।

*নতুন নিয়মত আমি পুনৰ জীৱিত হোৱা বহুতো মৃতকৰ বিষয়ে পঢ়িছিলো।  ডৰ্কাছৰ জাইৰাছৰ জীয়ৰী লাজাৰ, ইউটিচুছ নামৰ যুৱকজন, সকলোৱে মৃতঅৱস্থাৰ পৰা ডাঙৰ-দীঘল হৈছিল।  ঈশ্বৰৰ বহুতো সাধু আছে, যিসকলে মৃত্যুৰ উপত্যকাৰ মাজেৰে পাৰ হৈ গৈছে আৰু পুনৰ জীৱিত হৈছে।  যদিও এই সকলোবোৰ ইমান আশ্চৰ্যকৰ, তথাপিও তেওঁলোক স্বাভাৱিক পুনৰুত্থানৰ শ্ৰেণীৰ অন্তৰ্ভুক্ত, কিয়নো তেওঁলোক সকলোৱে মৃত্যুবৰণ কৰিব লগা হৈছিল, অৱশেষত।   একে সময়তে, ঈশ্বৰৰ বহুতো সাধু আছিল, যিসকলে শ্বহীদ হিচাপে প্ৰাণ দিবলৈ আপত্তি কৰা নাছিল আৰু প্ৰথম পুনৰুত্থানৰ অংশ হ’বলৈ নিজকে প্ৰস্তাৱ দিছিল। *

গীৰ্জাৰ আৰম্ভণিৰ দিনবোৰত এজন ৰোমান ৰাজ্যপাল আছিল, যিয়ে চল্লিশজন বিশ্বাসীৰ হাত আৰু ভৰি বান্ধি হিমায়িত বৰফৰ খণ্ডত ৰাখিছিল।  তেওঁ তেওঁলোকক কৈছিল যে যদি তেওঁলোকে যীচুৰ ওপৰত থকা বিশ্বাসক অস্বীকাৰ নকৰে, তেন্তে তেওঁলোকে সেই হিমশীতল বৰফত মৰিব লাগিব।  এই কথা শুনি আৰু সেই অৱস্থা সহ্য কৰিব নোৱাৰি, চল্লিশজনৰ মাজৰ এজনে যীচুৰ ওপৰত থকা বিশ্বাসক অস্বীকাৰ কৰিলে আৰু এজন মুক্ত ব্যক্তি হিচাপে আঁতৰি গ’ল।  সেই সময়ত প্ৰভুয়ে সেই ৰাজ্যপালজনৰ চকু মুকলি কৰিলে আৰু তেওঁ দেখিলে যে ঈশ্বৰৰ স্বৰ্গদূতসকলে হাতত গৌৰৱময় মুকুট লৈ স্বৰ্গৰ পৰা নামি আহিছে। চল্লিশজন স্বৰ্গদূতৰ ভিতৰত তেওঁ এজন স্বৰ্গদূতক দুখৰ সৈতে পিছুৱাই যোৱা দেখিছিল, কিয়নো এজন বিশ্বাসীয়ে যীচুৰ ওপৰত থকা বিশ্বাসক অস্বীকাৰ কৰিছিল।

তেতিয়াহে ৰাজ্যপালে খ্ৰীষ্টানসকলৰ উৎকৃষ্টতা আৰু তেওঁলোকৰ বিশ্বাস উপলব্ধি কৰিছিল।   যেতিয়া তেওঁ অনুভৱ কৰিলে যে তেওঁ দৌৰি গৈ বৰফৰ চল্লিশতম খণ্ডত শুৱাই দিলে, প্ৰভুৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰিলে আৰু ঘোষণা কৰিলে: ‘মই যীচু খ্ৰীষ্টক মোৰ প্ৰভু হিচাপে গ্ৰহণ কৰোঁ।  মোৰ জীৱনৰ মুকুট থাকিব লাগিব আৰু উন্নত পুনৰুত্থানত অংশগ্ৰহণ কৰিব লাগিব’।  আৰু যি জন স্বৰ্গদূতে সংকোচেৰে পিছুৱাই আহিছিল, তেওঁ সেই ৰাজ্যপালক জীৱনৰ মুকুটটো দি বৰ আনন্দিত হৈছিল।  ঈশ্বৰৰ সন্তানসকল, আপোনাৰ জীৱনৰ শেষলৈকে বিশ্বাসী হওঁক, যাতে তেওঁলোক পুনৰুত্থানৰ যোগ্য হয়।

ইয়াৰ উপৰিও ধ্যান ৰখাৰ বাবে পদ: “এক মুহুৰ্ততে যেতিয়া শেষ তূৰী বাজিব, তেতিয়া চকুৰ পলকতে সেয়া ঘটিব৷ তুৰি যেতিয়া বাজিব, তেতিয়া মৃত লোক সকল অক্ষয়ণীয় হৈ উত্থিত হ’ব আৰু আমি সকলোৱেই ৰূপান্তৰিত হ’ম” (১ কৰিন্থীয়া ১৫: ৫২)৷